"پیانیست اردوگاه ویران شدۂ فلسطینی یرموک" هم پناهجوشد
- 20 سپتامبر 2015 - 29 شهریور 1394
در خرابه های اردوگاه ویران شده فلسطینیان در یرموک، واقع در حومه دمشق، أیهم احمد، یک بارقه نادرامید بود. او یک پیانیست است وعده زیادی فیلم های ویدیویی او را که با بی اعتنایی به شرایط موجود، در حال نواختن پیانو درخیابان های ویران شده یرموک، است و بچه ها و دیگر ساکنان اردوگاه به دورش حلقه زده اند، در اینترنت دیده اند. این منظره نماد روحیه مقاومت اردوگاه بود.
ولی حالا أیهم احمد، به میلیون ها نفری که از سوریه فرارکرده اند پیوسته. او که سفرپرخطرخودش به اروپا را آغازکرده است درمصاحبه ای با خبرنگاری شرح می‌دهد که به چه علت نهایتا ناچار به ترک اردوگاه یرموک شده است:
" شش ماه پس از محاصره تقریبی یرموک، ورود آرد و نان و بهتر بگویم همه چیز به اردوگاه قدغن شد."
"ما می گفتیم اگر آنها راهی پیدا کنند حتی جلوی جریان هوا را هم می گیرند. در آن موقع بود که من متوجه فاجعه ای که برای فرزندانم ایجاد کرده ام شدم. از خودم می پرسیدم چرا مانده ام؟ و چکار باید بکنم؟"
"سخت ترین مواقع هنگامی بود که احمد پسرم، ساعت دو بعد ازنیمه شب شروع به گریه می کرد. پسرم گرسنه بود ولی به شیر دسترسی نداشتیم. من کمی پول داشتم ولی نمی توانستم با آن پول چیزی برای پسرم بخرم."
"در روز تولدم درماه آوریل امسال بود که تصمیم گرفتم اردوگاه را ترک کنم. دیگر قادربه نواختن پیانو دراردوگاه هم نبودم چون برایم خطرناک بود. به همین جهت پیانو را در واگنی قرار دادم و با مقوا رویش را پوشاندم و به راه افتادم."
"ولی یکی ازنفرات (گروه موسوم به) دولت اسلامی (داعش) در ایستگاه بازرسی من را متوقف کرد وپرسید آیا نمی دانم که آلات موسیقی حرام هستند؟ بعدا آنها پیانوی من را سوزاندند."
"سفر من به ترکیه سفر بسیار خطرناکی بود. مدت چهار ساعت پیاده در مسیری که پر از مار بود راه رفتم و من باخود می اندیشیدم که خوب شد فرزندانم را با خودم نیاوردم چون حتی مردها زمین می خوردند و من به چند نفرشان کمک کردم."
أیهم احمد نفر سوم از سمت چپ به سلامت به یونان رسید
" شش ماه پس از محاصره تقریبی یرموک، ورود آرد و نان و بهتر بگویم همه چیز به اردوگاه قدغن شد."
"ما می گفتیم اگر آنها راهی پیدا کنند حتی جلوی جریان هوا را هم می گیرند. در آن موقع بود که من متوجه فاجعه ای که برای فرزندانم ایجاد کرده ام شدم. از خودم می پرسیدم چرا مانده ام؟ و چکار باید بکنم؟"
"سخت ترین مواقع هنگامی بود که احمد پسرم، ساعت دو بعد ازنیمه شب شروع به گریه می کرد. پسرم گرسنه بود ولی به شیر دسترسی نداشتیم. من کمی پول داشتم ولی نمی توانستم با آن پول چیزی برای پسرم بخرم."
"در روز تولدم درماه آوریل امسال بود که تصمیم گرفتم اردوگاه را ترک کنم. دیگر قادربه نواختن پیانو دراردوگاه هم نبودم چون برایم خطرناک بود. به همین جهت پیانو را در واگنی قرار دادم و با مقوا رویش را پوشاندم و به راه افتادم."
"ولی یکی ازنفرات (گروه موسوم به) دولت اسلامی (داعش) در ایستگاه بازرسی من را متوقف کرد وپرسید آیا نمی دانم که آلات موسیقی حرام هستند؟ بعدا آنها پیانوی من را سوزاندند."
"سفر من به ترکیه سفر بسیار خطرناکی بود. مدت چهار ساعت پیاده در مسیری که پر از مار بود راه رفتم و من باخود می اندیشیدم که خوب شد فرزندانم را با خودم نیاوردم چون حتی مردها زمین می خوردند و من به چند نفرشان کمک کردم."
أیهم احمد نفر سوم از سمت چپ به سلامت به یونان رسید
Ei kommentteja:
Lähetä kommentti