Kaapatut eliitit ja Euroopan itsetuho

Jan Nybondas / 14.7.2025

Miten saada kaikki ajattelemaan samoin ? Yhdysvaltain näkökulmasta keinon keksi presidentti Wilsonin ulkoministeri Robert Lansing: ”avatkaa yliopistomme heidän eliitillensä, hukuttakaa heidät amerikkalaisiin arvoihimme ja he tulevat hallitsemaan Meksikoa meidän hyväksemme: paremmin, halvemmin ja ilman tarvetta merijalkaväen lähettämiselle”.

Sata vuotta Lansingin kaavailun jälkeen Saksasta on tullut sen täydellisin ruumillistuma. Kun Olaf Scholz hyväksyi Nord Stream 2:n tuhoamisen ilman minkäänlaista strategista etua Saksalle ja Friedrich Merz lupasi, ettei sitä koskaan enää otettaisi käyttöön, he pettivät Saksan. Samalla he toteuttivat elämäkerrallisen kohtalonsa, jonka heidän rajoittuneet katsantonsa olivat luoneet Ivy League -seminaareissa, Pentagon -työpajoissa ja Atlantik-Brücken sametinpehmeissä salongeissa.

Tutkijanimellä ”Nel” julkaiseva nuorempi naistutkija on laatinut pitkähkön artikkelin, jossa hän hahmottelee kuinka Euroopalle on luotu se yhdenmielisyyden pakkopaita, jonka se halukkaasti on pukenut ylleen omaksi tappiokseen. Keskiössä on Saksa, vaikka samat ohjelmat ulottuvat kaikkialle Euroopassa. ”Nel” on tämän kirjoittajan käsityksen mukaan todellinen henkilö joka urasyistä käyttää peitenimeä. Tämä voitaneen päätellä koska häntä suosittelevat tunnetut tutkijat kuten Jan Öberg ja Pascal Lottaz.

Nel puhuu ideologisesta automaatiosta ja kertoo minkälaisten historiallisten vaiheiden kautta, se on kehittynyt pisteeseen, jossa Yhdysvaltain etuja kantava ajattelutapa on saatu upotettua eurooppalaisten toimijoiden omaksi ajatteluksi ilman että he osaisivat kyseenalaistaa sen alkuperän ja oikeellisuuden. Ajattelutapa on tullut osaksi heitä itseään. Samalla kasvaa kuitenkin kuilu heidän ja valtaväestön kesken, joka ei ymmärrä johtajiensa ajattelua.

Tämä on hulluutta, sanoo Nel mutta sillä on metodinsa: ”Nato on maailmanhistorian mahtavin allianssi, mahtavampi kuin Rooman valtakunta, Napoleonin imperiumi… Meidän on estettävä Venäjän dominanssi koska arvostamme elämäntapaamme” sanoo Naton pääsihteeri Rutte. Historiallinen lukutaidottomuus tai harhautuneisuus on tyrmistyttävä (Nel).

Kyse ei kuitenkaan ole salaliitosta vaan hegemoniasta, joka on rakennettu instituutioiden avulla. Miksi polttaa oman talonsa? Vastaus on varsin banaali ja siksi tehokas: elämäkerrat, verkostot ja instituutiot. Hegemoniaa ei tarvitse ylläpitää pelkän väkivallan avulla vaan koulutuksen, eliitin rekrytoinnin ja ritualisoidun toiston avulla.

Fulbright -ohjelma, saksalainen Marshall-rahasto, Atlantik-Brücke, Münchenin turvallisuuskonferenssi, Bilderberg-tapaamiset ovat muovaavia ekosysteemejä. Näiden avulla on aikaansaatu hämmästyttävällä menestyksellä tulos, joka toisintaa Yhdysvaltain näkökulmasta heidän maailmankuvaansa. Eliitin verkostot upotettuna yliopisto-ohjelmiin, filantrooppisiin säätiöihin ja ajatushautomoihin sosialisoivat, rekrytoivat ja sertifioivat tulevat johtajat. Ford- ja Rockefeller-säätiöt, RAND -korporaatio, Brookings, Carnegie Endowment sekä Center for American Progress ovat eliitin integroimiskoneistoja joiden kautta tietynlainen tieto muodostuu vallaksi.

Käsitteellä elämäkerrat Nel tarkoittaa sitä, että pyritään rekrytoimaan sopivaksi koettuja henkilöitä mahdollisimman varhain ja luomaan heille urapolkuja, joiden kautta heidät saadaan johtaviin virkoihin. Esimerkkinä Nel mainitsee Merzin kabinetin jossa useilla on taustanaan Yhdysvaltain ulkoministeriön stipendejä, suurlähetystöharjoittelua, Atlantik-Brücken yhteyksiä ja muita transatlanttisia siteitä kuten Atlantic Councilin hallituksen jäsenyys.

Syntyy ilmiö, jota sosiologit sanovat Bourdieun ansaksi. Toisinajattelusta ei puhuta. Se tehdään näkymättömäksi ja siihen puututaan aktiivisesti vain, jos se on liian näkyvää ja kuuluvaa. Päädytään teologista seminaaria muistuttavaan tilaan, jossa poikkeavuus on kerettiläisyyttä ja samanmielisyydestä muodostuu kaanon. Ihanteellinen ajankohta vetää uusia toimijoita mukaan on jo teini-iässä. Saksassa Congress-Bundestag Youth Exchange ja Global Young Leaders Conference ottavat jo 16 vuotiaita mukaan oppimaan NATO-sotapelejä ja Yhdysvaltain suurlähetystön ”johtajuuskoulutukseen”. Sisäistetään legitiimin hierarkia: Washingtonin prioriteetit ovat ”neutraaleja, universaaleja ja järkipohjaisia”. Muut tavat ajatella suodatetaan pois, sellaiset kuten liittoutumattomuus, liennytys, euraasialaisuus, jotka edustavat ”ääriajattelua tai naiviutta”. Tuloksena on poliittisen eliitin sukupolvi, joiden elämäkerrat ovat kuin Yhdysvaltain ulkoministeriön koulutusoppaasta. Kun nämä tiukassa ohjatussa harjoittelussa olleet eliitit pääsevät johtoasemiin politiikassa, mediassa tai yritysmaailmassa heidän mukautumisensa tuntuu luonnolliselta. He eivät palvele amerikkalaisia intressejä koska heidät siihen pakotetaan vaan koska he eivät osaa muuta tapaa kuvitellakaan.

Tästä Nelin kuvaus jatkuu siten että hän esittelee miten näiden verkostojen rakentaminen on Saksassa tapahtunut pääosin 1960 -luvulta eteenpäin. Silloin Yhdysvallat näki kaksi pääasiallista uhkatekijää johtajuudelleen. Nämä olivat gaullistinen Eurooppa ilman Yhdysvaltoja sekä Willy Brandtin varhainen idänpolitiikka jossa Saksa toimisi blokkien välillä.

Saksan nykypäivän tilanteesta Nel esittää esimerkkinä kuinka ”atlanttisesti” koulutetut henkilöt usein toimivat julkisuudelta piilossa valtiojohdon neuvonantajina mutta todellisuudessa suurempina vallankäyttäjinä kuin monet ministerit. He ovat monessa muussakin Euroopan maassa toimiessaan pääministeriensä neuvonantajina tärkeämpiä kuin ulkoministerit. Nel esittelee Merzin kansliapällikön Jakob Schrotin sellaisena henkilönä.

Yksi havainto Neliltä jää tekemättä ja se on tämä: Mistä tämä yhdenmukaistamismalli on poimittu. Sehän tulee selvästi koirien koulutusoppaasta. Miten opettaa koira tottelemaan isäntäänsä tai emäntäänsä luopumalla omasta tahdostaan ja nauttimaan tottelevaisuudestaan, joka aina palkitaan suupalalla ja päänsilityksellä.

Nelin työ on luettavissa ainakin englannin ja ruotsin kielisenä ja jatkoakin on luvassa. Tutkijan nimi on Nel Bonilla. Pascal Lottaz on ehtinyt saada hänet haastateltavaksi kanavallaan Neutrality Studies.

Huom!

-”Ihanteellinen ajankohta vetää uusia toimijoita mukaan on jo teini-iässä.” – Prof. Matti Klinge huomautti  eräässä päiväkirjassaan, että USA:ssa on käynyt eniten vaihto-oppilaita juuri Suomesta.

-Kauaskantoisia suunnitelmia tosiaan. Suomalaisille ”myönnettiin” ASLA-stipendejä jo 1950-luvulla

-Myös Stubb on opiskellut USA:ssa, josta hän sai maisterin paperinsa. Yliopisto on tuiki tuntematon.

 

Elite Capture & European Self-Destruction: The Hidden Architecture of Transatlantic Hegemony

نخبگان تسخیرشده وخودویرانگری اروپا

یان نیبونداس / ۱۴.۷.۲۰۲۵

(نفوذی های ارگانیک!)

ترجمه ی ماشینی

چگونه میتوان عمل کرد تا همه به یک شکل فکرکنند؟ ازدیدگاه آمریکایی‌ها، این روش توسط رابرت لنسینگ، وزیرامورخارجه رئیس جمهورویلسون، ابداع شد: "دانشگاه‌های ما را به روی نخبگانشان بازکنید، آنها را درارزش‌های آمریکایی خود غرق کنید، وآنها برای ما برمکزیک حکومت خواهند کرد: بهتر، ارزان ‌تروبدون نیاز به اعزام تفنگداران دریایی".

صد سال پس ازطرح لنسینگ، آلمان به کامل‌ترین تجسم آن تبدیل شده است. وقتی اولاف شولتز تخریب نورد استریم ۲ را بدون هیچ مزیت استراتژیک برای آلمان تصویب کرد وفریدریش مرتس قول داد که دیگرهرگزعملیاتی نخواهد شد، آنها به آلمان خیانت کردند. دراین فرآیند، آنها سرنوشت زندگی‌نامه‌ای خود را که دیدگاه‌های محدودشان درسمینارهای آیوی لیگ، کارگاه‌های پنتاگون وسالن‌های مخملی پل آتلانتیک ایجاد کرده بود، محقق کردند.  یک محقق زن جوان که با نام مستعار «نل» مطلب منتشرمی‌کند، مقاله‌ای نسبتاً طولانی نوشته است که درآن به تشریح چگونگی ایجاد اروپا با محدودیت اجماعی می‌پردازد که خود با میل و رغبت به ضررخود آن را پذیرفته است. تمرکزبرآلمان است، اگرچه همین برنامه‌ها درسراسراروپا گسترش یافته است. به نظراین نویسنده، «نل» یک شخص واقعی است که به دلایل شغلی ازنام مستعاراستفاده می‌کند. احتمالاً می‌توان این نتیجه را گرفت زیرا اوتوسط محققان مشهوری مانند یان اوبرگ وپاسکال لوتازتوصیه شده است. نل درمورد اتوماسیون ایدئولوژیک صحبت می‌کند ومراحل تاریخی را توضیح می‌دهد که طی آن، این اتوماسیون به نقطه‌ای رسیده است که شیوه تفکری که ازمنافع آمریکا حمایت می‌کند، درتفکرخود بازیگران اروپایی ریشه دوانده است، بدون اینکه آنها بتوانند منشأ وصحت آن را زیرسوال ببرند. این شیوه تفکربه بخشی ازآنها تبدیل شده است. با این حال، درعین حال، شکافی بین آنها واکثریت جمعیتی که تفکررهبران خود را درک نمی‌کنند، درحال افزایش است. نل می‌گوید این دیوانگی است، اما روشی دارد: «ناتو بزرگترین اتحاد در تاریخ جهان است، بزرگتر از امپراتوری روم، امپراتوری ناپلئون... ما باید از سلطه روسیه جلوگیری کنیم زیرا برای سبک زندگی خود ارزش قائلیم.» این گفته‌ی روته، دبیرکل ناتو است. بی‌سوادی یا توهم تاریخی وحشتناک است (نل). با این حال، این یک توطئه نیست، بلکه یک هژمونی است که از طریق نهادها ساخته شده است. چرا خانه‌ی خود را آتش بزنید؟ پاسخ کاملاً پیش پا افتاده و بنابراین مؤثر است: زندگینامه‌ها، شبکه‌ها و نهادها. هژمونی نباید فقط از طریق خشونت حفظ شود، بلکه از طریق آموزش، جذب نخبگان و تکرار آیینی حفظ می‌شود. برنامه‌ی فولبرایت، صندوق مارشال آلمان، پل آتلانتیک، کنفرانس امنیتی مونیخ، جلسات بیلدربرگ اکوسیستم‌های سازنده‌ای هستند. با این‌ها، نتیجه‌ای با موفقیت شگفت‌انگیز حاصل شده است که جهان‌بینی آنها را از دیدگاه آمریکایی بازتولید می‌کند. شبکه‌های نخبگان که در برنامه‌های دانشگاهی، بنیادهای بشردوستانه و اندیشکده‌ها تعبیه شده‌اند، رهبران آینده را معاشرت، جذب و تأیید می‌کنند. بنیادهای فورد و راکفلر، شرکت رند، بروکینگز، بنیاد کارنگی و مرکز پیشرفت آمریکا، ماشین‌های ادغام نخبگان هستند که از طریق آنها انواع خاصی از دانش به قدرت تبدیل می‌شوند. منظور نل از اصطلاح زندگینامه‌ها، استخدام افراد مناسب در اسرع وقت و ایجاد مسیرهای شغلی برای آنهاست که آنها را به سمت موقعیت‌های رهبری سوق می‌دهد. به عنوان مثال، نل به کابینه مِرز اشاره می‌کند، جایی که بسیاری از آنها سابقه بورسیه‌های وزارت امور خارجه ایالات متحده، کارآموزی در سفارت، ارتباطات آتلانتیک-بروک و سایر روابط فراآتلانتیکی مانند عضویت در هیئت مدیره شورای آتلانتیک را دارند. پدیده‌ای پدیدار می‌شود که جامعه‌شناسان آن را تله بوردیو می‌نامند. در مورد اختلاف نظر صحبت نمی‌شود. آن را نامرئی می‌کنند و فقط در صورتی که بیش از حد قابل مشاهده و شنیدن باشد، به طور فعال به آن می‌پردازند. ما در نهایت در وضعیتی شبیه به حوزه علمیه الهیات قرار می‌گیریم که انحراف، بدعت است و همفکری به اصل تبدیل می‌شود. زمان ایده‌آل برای آوردن بازیگران جدید، دوران نوجوانی است. در آلمان، تبادل جوانان کنگره-بوندستاگ و کنفرانس جهانی رهبران جوان، نوجوانان ۱۶ ساله را برای یادگیری بازی‌های جنگی ناتو و «آموزش رهبری» سفارت ایالات متحده می‌برند. سلسله مراتبی از مشروعیت درونی شده است: اولویت‌های واشنگتن «بی‌طرف، جهان‌شمول و مبتنی بر عقل» است. سایر روش‌های تفکر، مانند عدم تعهد، مماشات، اوراسیاگرایی که نمایانگر «افراط‌گرایی یا ساده‌لوحی» هستند، فیلتر می‌شوند. نتیجه، نسلی از نخبگان سیاسی است که شرح حال آنها مانند شرح حال‌های موجود در یک کتابچه راهنمای آموزشی وزارت امور خارجه ایالات متحده است. وقتی این نخبگان، که آموزش‌های دقیقی را پشت سر گذاشته‌اند، به مناصب رهبری در سیاست، رسانه‌ها یا دنیای شرکت‌ها می‌رسند، سازگاری آنها طبیعی به نظر می‌رسد. آنها به منافع آمریکا خدمت نمی‌کنند زیرا مجبور به انجام این کار هستند، بلکه به این دلیل که نمی‌توانند راه دیگری را تصور کنند. از این رو، توضیحات نل با ارائه چگونگی شکل‌گیری این شبکه‌ها در آلمان که عمدتاً ۱۹۶ اتفاق افتاده است، ادامه می‌یابد.

توجه!

-          "زمان ایده‌آل برای جذب بازیگران جدید، دوران نوجوانی آنهاست." - پروفسور متی کلینگه دریکی ازخاطرات خود اشاره کرده است که بیشترین دانشجویان تبادلی درایالات متحده ازفنلاند آمده‌اند. –

-          برنامه‌های بلندمدت . فنلاندی‌ها ازاوایل دهه ١٩٥٠ بورسیه‌های ASLA را دریافت کردند. –

-          استاب همچنین درایالات متحده تحصیل کرده ومدرک کارشناسی ارشد خود را درآنجا دریافت کرده است. این دانشگاه کاملاً ناشناخته است.

hemindness.substack.com/p/elite-capture-and-european-self-destruction?utm_source=cross-post&publication_id=2827910&post_id=164671977&utm_campaign=1655621&isFreemail=true&r=103ae5&triedRedirect=true&utm_medium=email

 

تسخیر نخبگان و خودویرانگری اروپایی: معماری پنهان هژمونی فراآتلانتیک

از خرابکاری نورد استریم تا فشار تسلیحاتی ۵ درصدی ناتو: درون شبکه‌هایی که جنون فراآتلانتیکی را دامن می‌زنند

ترجمه ی ماشینی

  https://themindness.substack.com/

مقدمه:

یادداشت لنسینگ به برلین می‌رسد

وزیر امور خارجه وودرو ویلسون، رابرت لنسینگ، درسال ۱۹۲۴ یادداشت «جوانان جاه‌طلب مکزیکی» را قلم زد (در فوریه ۱۹۲۴ نامه‌ای از رابرت لنسینگ، وزیر امور خارجه سابق ایالات متحده، به ویلیام راندولف هرست در مورد کمپین روزنامه‌های زنجیره‌ای او برای انتصاب یک رئیس جمهور آمریکایی به عنوان رئیس جمهور مکزیک و پایان دادن به انقلاب مکزیک (انقلاب مکزیک: پیامدهای توسعه یافته درگیریهای مسلحانه منطقه ای در مکزیک از حدود ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۰ است که «وقایع تعیین‌کننده تاریخ مکزیک مدرن خوانده شده‌است. این وقایع باعث نابودی ارتش فدرال و جایگزینی آن با ارتش انقلابی و تحول فرهنگ ودولت مکزیک گردید)، که منافع شرکت‌های بزرگ آمریکایی، دردرجه اول شرکت‌های نفتی را تهدید می‌کرد. لنسینگ می‌نویسد: «مکزیک کشوری فوق‌العاده آسان برای تسلط است، زیرا کنترل یک مرد کافی است: رئیس جمهور.» ومدام توصیه می‌کند: «ما باید ایده انتصاب یک شهروند آمریکایی درریاست جمهوری مکزیک را کنار بگذاریم، زیرا این کار فقط ما را دوباره به جنگ سوق می‌دهد. این راه حل به زمان بیشتری نیاز دارد: ما باید درهای دانشگاه‌های خود را به روی مکزیکی‌های جوان و جاه ‌طلب باز کنیم و تلاش کنیم تا آنها را با سبک زندگی آمریکایی، ارزش‌های ما و با احترام به رهبری ایالات متحده آموزش دهیم. مکزیک به مدیران شایسته نیازخواهد داشت وبا گذشت زمان، این جوانان به سمت اشغال مناصب مهم خواهند رفت و درنهایت خود ریاست جمهوری را به دست خواهند گرفت. و بدون اینکه ایالات متحده مجبورباشد یک سنت خرج کند یا یک گلوله شلیک کند، آنها کاری را که ما می‌خواهیم انجام خواهند داد واین کاررا بهتر و رادیکال‌ترازآنچه خودمان می‌توانستیم انجام دهیم، انجام خواهند داد .» رابرت لنسینگ، وزیر سابق دارایی در دوران وودرو ویلسون، ۱۹۲۴. منبع: کاکرافت جیمز دی. انقلاب مکزیک در آن زمان و اکنون. انتشارات مانتلی ریویو. نیویورک. ۲۰۱۰. ص. 77 ترجمه «

ما باید ایده انتصاب یک شهروند آمریکایی به ریاست جمهوری مکزیک را کنار بگذاریم، زیرا این امر منجر به جنگ دوباره خواهد شد. راه حل به زمان بیشتری نیاز دارد: ما باید درهای دانشگاه‌های خود را به روی جوانان جاه‌طلب مکزیکی باز کنیم و تلاش کنیم تا آنها را با سبک زندگی آمریکایی، ارزش‌های ما و احترام به رهبری ایالات متحده آموزش دهیم. مکزیک به مدیران شایسته نیاز خواهد داشت و به مرور زمان، این مردان جوان به سمت‌های مهمی ارتقا خواهند یافت و در نهایت ریاست جمهوری را به دست خواهند گرفت. و بدون اینکه ایالات متحده نیازی به خرج کردن یک پنی یا شلیک یک گلوله داشته باشد، آنها کاری را که ما می‌خواهیم انجام خواهند داد و این کار را بهتر و ریشه‌ای‌تر از آنچه خودمان می‌توانستیم انجام دهیم، انجام خواهند داد.» یادداشت: لنسینگ در 13 فوریه 1920، از سمت وزیر امور خارجه رئیس جمهور ویلسون، که از 24 ژوئن 1915 در اختیار داشت، استعفا داد تا به شرکت نفت مکزیک متعلق به ادوارد دوهنی، ثروتمند، بپیوندد   https://www.memoriapoliticademexico.org/Textos/6Revolucion/1924CRL.html)

شما خط اصلی را می‌دانید: دانشگاه‌های ما را به روی نخبگان آنها باز کنید، آنها را با ارزش‌های آمریکایی عجین کنید، آنها برای ما مکزیک را اداره خواهند کرد: بهتر، ارزان‌تروبدون حتی یک تفنگداردریایی. این روش امروزه به طرزنا امیدکننده‌ای صادق است.

صد سال پس ازآنکه لانسینگ طرح اولیه را شرح داد، آلمان به کامل‌ترین نمونه آن تبدیل شده است. وقتی کابینه اولاف شولتز چراغ سبز تخریب نورد استریم ۲ را نشان داد، عملی خودویرانگر اقتصادی بدون هیچ مزیت استراتژیک قابل قبولی برای آلمان، و مرتس، که اکنون صدراعظم بود، متعهد شد که دیگر هرگز از آن استفاده نکند، آنها به آلمان خیانت می‌کردند. در عین حال، آنها در حال تحقق سرنوشتی بودند که از افق‌های محدودشان ساخته شده بود، سرنوشتی که در سمینارهای آیوی لیگ، کارگاه‌های پنتاگون و اتاق‌های مخملی پل آتلانتیک ساخته شده بود .

این داستان گروهی از نخبگان است که آموزش دیده‌اند تا آتلانتیک‌گرایی را مترادف با خود «تمدن غرب» بدانند. هزینه‌های آن: فروپاشی تولیدات صنعتی، فقر انرژی و شبح خدمت اجباری، بر دوش دیگران است.

مقدمه: جنون و روش آن

آلمان، غول صادراتی که زمانی از حاکمیت اقتصادی خود به دقت محافظت می‌کرد، اکنون زیرساخت‌های انرژی خود را فدا می‌کند، موشک‌های دوربرد (از جمله تولید مشترک سلاح‌های دوربرد با اوکراین  را تأمین مالی می‌کند و به آمادگی جنگی) به اصطلاح Kriegstüchtigkeit   به عنوان یک فضیلت بازمی‌گردد، در حالی که برنامه‌های بسیج برای درگیری ناتو و روسیه را تمرین می‌کند که قبل ازهرچیز، خاک آلمان را طبق طرح عملیاتی Deutschland به هم خواهد ریخت. این یک تغییراستراتژیک درسطح عمیق‌تردر نتیجه اتوماسیون ایدئولوژیک است. چگونه دیگرمی‌توانیم شکاف پایداربین احساسات عمومی وتصمیم‌گیری نخبگان را توضیح دهیم؟

یک نظرسنجی درسال ۲۰۲۴ نشان می‌دهد که ۶۰ درصد از آلمانی‌ها با تحویل بیشتر سلاح به اوکراین مخالفند. با این حال، لارس کلینگبیل، رهبرمشترک حزب سوسیال دموکرات، معاون صدراعظم و وزیردارایی، اعلام می‌کند که برای اینکه آلمان «آماده جنگ» باشد، ارتش آلمان باید برای سربازان بالقوه جذاب‌ترباشد، مثلاً ازطریق امکان دریافت گواهینامه رانندگی رایگان ازدولت فدرال. علاوه براین، ائتلاف با به اصطلاح ابهام استراتژیک به کار خود ادامه می‌دهد .

اینها نشانه‌های یک جنون عجیب وغریب است که دربرلین درحال آشکارشدن است. ملتی که خود را ازخاکسترجنگ وتفرقه بازسازی کرده، اکنون با میل ورغبت به سمت درگیری با همسایه‌ای مسلح به سلاح هسته‌ای گام برمی‌دارد. با این حال، این جنون ازیک روش پیروی می‌کند.

اعلامیه اخیرمارک روته، دبیرکل ناتو، دراجلاس ۲۰۲۵ را درنظربگیرید:

"ناتو قدرتمندترین اتحاد دفاعی در تاریخ جهان است - قدرتمندتر از امپراتوری روم، قدرتمندتر از امپراتوری ناپلئون... ما باید از تسلط روسیه جلوگیری کنیم زیرا برای سبک زندگی خود ارزش قائلیم."

بی‌سوادی یا ابهام تاریخی (بسته به اینکه اظهارات روته را چگونه تفسیرکنیم) حیرت‌انگیزاست. ناپلئون، مانند ناتوی امروزی، سلطه قاره‌ای را به عنوان آزادسازی توجیه می‌کرد . حمله او به روسیه، که یک شکست فاجعه‌باربود، به عنوان یک حمله پیشگیرانه علیه گسترش «تهاجمی» تزاری مطرح شد. شباهت‌ها خود به خود آشکارمی‌شوند.

جف ریچ ، مورخ ، با بررسی عملیات خرابکارانه ناتودرداخل روسیه درقالب عملیات اسپایدروب، اظهارداشت :

"ناتو پایگاه قدرت نخبگانی است که همگام با طرح‌های ژئوپلیتیکی ایالات متحده عمل می‌کنند. وقتی روته ناتو را با ناپلئون مقایسه می‌کند، فراموش می‌کند که روسیه در نهایت اروپا را از آن امپراتوری آزاد کرد. شاید روسیه پس از این جنگ، اروپا را از ایالات متحده آزاد کند."

چیزی که می‌خواهم بگویم این است که این یک توطئه نیست. این یک هژمونی نهادینه شده است که ازطریق چیزی که گرامشی آن را "رهبری فرهنگی" طبقه حاکم می‌نامید، عمل می‌کند. اما درجایی که گرامشی نخبگان ملی را درمقابل شهروندانشان تحلیل می‌کرد، اکنون با یک کاست فراملی روبروهستیم : سیاستمداران آلمانی مانند یاکوب شروت/ Jakob Schrot  (به زودی بیشتردرمورد اوصحبت خواهیم کرد)، تکنوکرات‌های هلندی مانند روته (که اخیراً دراجلاس ناتوکه ۵٪ هزینه‌های دفاعی را تثبیت می‌کند، ترامپ، رئیس جمهورفعلی ایالات متحده را « بابا » نامید )، ویوروکرات‌های فرانسوی که شرح حال، تحصیلات وانگیزه‌های شغلی آنها نه با شهروندانشان، بلکه با الزامات زنده نگه داشتن پروژه تک قطبی بودن ایالات متحده آمریکا همسو است . اقدامات این نخبگان در صفحه شطرنج ژئوپلیتیکی نه تنها غیرمنطقی است؛ نخبگان حاکم صرفاً به یک گروه مرجع متفاوت وفادارهستند. (طبق پستی در کانال تلگرام Two Majors (بایگانی شده در ۱۷ آوریل ۲۰۲۵: لارس کلینگبیل، معاون صدراعظم و وزیر دارایی فعلی آلمان، سال‌های ۲۰۰۲-۲۰۰۳ را در یک برنامه تبادل دانشجو در جورج تاون گذرانده و حتی نزد نماینده ایالات متحده، جین هارمن، که در آن زمان عضو کمیته اطلاعات مجلس نمایندگان بود، کارآموزی کرده است. من هنوز اسناد مستقلی برای آن دوره کارآموزی خاص پیدا نکرده‌ام. با این حال، رزومه خود کلینگبیل، سابقه کار در دفتر نیویورک Friedrich-Ebert-Stiftung در سال ۲۰۰۱ و مجموعه‌ای از سفرهای واشنگتن، از جمله یک میزگرد پشت درهای بسته در شورای آمریکایی آلمان در سال ۲۰۲۲ را تأیید می‌کند . در سمت CDU، ارتباطات فریدریش مرتز کاملاً ثبت شده است: او ریاست BlackRock Germany ۲۰۱۶-۲۰۲۰ را بر عهده داشت و در سال ۲۰۱۶ توسط این غول وال استریت استخدام شد ( Handelsblatt ).)

---

۱. معما: چرا نخبگان اروپایی خانه خودشان را آتش می‌زنند؟

همانطور که کم‌کم می‌بینیم، پاسخ در فساد محض و سرراست یا تب ایدئولوژیک نهفته نیست. این پاسخ بسیار پیش‌پاافتاده‌تر و بسیار مؤثرتر است. پاسخ همچنین در زندگی‌نامه‌ها، شبکه‌ها و نهادها نهفته است. همچنین در هژمونی در سطح نخبگان کارآمد نهفته است : زمانی که ایده‌های حاکم به عقل سلیم تبدیل می‌شوند. و در این مورد، هژمونی صرفاً از طریق خشونت اعمال نمی‌شود، بلکه از طریق آموزش، جذب نخبگان و تکرار آیینی اعمال می‌شود.

شبکه‌های دانش نخبگان

ایندرجیت پارمار(۲۰۱۹) این را سازوکار نرم شبکه‌های دانش نخبگان می‌نامد : « جریان‌های مردم، پول و ایده‌ها » که اجماع را از واشنگتن تا برلین نهادینه می‌کنند. برنامه فولبرایت ، صندوق مارشال آلمان ، پل آتلانتیک ، کنفرانس امنیتی مونیخ و جلسات بیلدربرگ اکوسیستم‌های سازنده‌ای هستند. آنها کسانی را که می‌توانند جهان‌بینی را به پیش ببرند، دسته‌بندی، آموزش و ارتقا می‌دهند.

نکته مهم این است که این شبکه‌ها، انجمن‌های منفعل نیستند. آن‌ها « فناوری قدرت ضروری نخبگان آمریکایی » هستند: شیوه‌ای از تولید دانش و انتخاب پرسنل که به طرز چشمگیری در بازتولید جهان‌بینی طرفدار ایالات متحده در سطح جهانی موفق است. اجتماعی شدن نخبگان به خودی خود یک فرآیند بی‌خطر نیست. این فرآیند، فرضیات را تثبیت می‌کند، آنچه را که از نظر سیاسی قابل تصور است تعریف می‌کند و عدم تقارن را طبیعی جلوه می‌دهد. بنظراوعلیرغم آشفتگی، نظم بین‌المللی لیبرال هژمونیک از قدرت قابل توجهی برای سازگاری، جذب و مقاومت برخوردار است واحتمالاً در آینده‌ای قابل پیش‌بینی، اگرچه آشفته وبدون تغییر باقی می‌ماند، اما همچنان مقاوم خواهد ماند.

نظم جهانی

نظم بین‌المللی لیبرال، که زیربنای جهان‌بینی این نخبگان است، به هیچ وجه جهان‌شمول نیست، بلکه بر منطقی دوگانه بنا شده است. همانطور که دونالد توسک، رئیس سابق شورای اروپا، در سال ۲۰۱۷ در دوره اول ریاست جمهوری ترامپ، صادقانه اذعان کرد، هدف اصلی یوروآتلانتیک‌گرایی جلوگیری از یک نظم جهانی پساغربی است :

فردا با پرزیدنت ترامپ ملاقات خواهم کرد و سعی خواهم کرد او را متقاعد کنم که یوروآتلانتیسیسم در درجه اول همکاری آزادگان برای آزادی است؛ و اگر می‌خواهیم از سناریویی که مخالفان ما چندی پیش در مونیخ آن را «نظم جهانی پساغربی» نامیدند، جلوگیری کنیم، باید با هم از میراث آزادی خود مراقبت کنیم.

در این سیستم، شمول گزینشی است. با ژاپن و کره جنوبی، علیرغم وفاداری‌شان، هرگز مانند اروپای غربی رفتار نشد. و قدرت‌های نوظهور یا رام می‌شوند، یا برای انطباق ترغیب می‌شوند، یا به عنوان تهدید مهار می‌شوند. این منطق اساسی است: اگر ادغام شکست بخورد، باید مهار دنبال شود.

با این حال، مهار با ذهن‌ها آغاز می‌شود، نه موشک‌ها. جذب ایدئولوژیک نخبگان خارجی اولین خط دفاع امپریالیستی است. بنابراین، حفظ هژمونی کمتر به اجبار و بیشتر به ادغام نرم متکی است. شبکه‌های دانش نخبگان، که در برنامه‌های دانشگاهی، بنیادهای خیریه و اندیشکده‌ها جای گرفته‌اند، به عنوان حامل‌های این قدرت نرم عمل می‌کنند. آنها رهبران نوظهور را اجتماعی، جذب و تأیید می‌کنند.

ماشین‌های ادغام نخبگان

همانطور که پارمار اشاره می‌کند، این شبکه‌ها آنچه را که « اندیشه قابل تفکر » و « سوالات قابل پرسیدن » محسوب می‌شود، تعریف می‌کنند . بنیادهای فورد و راکفلر ، شرکت رند ، بروکینگز ، بنیاد کارنگی و مرکز پیشرفت آمریکا ، ماشین‌های ادغام نخبگان هستند که در آنها، از طریق این فرآیندهای ادغام و اجتماعی شدن، نوع خاصی از دانش به قدرت تبدیل می‌شود. بنابراین، یک سنجاق سینه فولبرایت یا پل آتلانتیک به نشان دسترسی همه جانبه به بروکسل و واشنگتن دی سی و مطمئن‌ترین راه برای «تعلق داشتن» تبدیل می‌شود.

با این حال، این اکوسیستم تمام سیاره نیست. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۶ توسط الکه هیمسکرک و فرانک تاکس انجام شد و ۴۰۰۰۰۰ ارتباط متقابل هیئت مدیره را ترسیم کرد، نشان می‌دهد که متراکم‌ترین خوشه نخبگان فراملی هنوز در محور شمال-آتلانتیک قرار دارد. در مقابل، نخبگان شرکتی آسیایی، جامعه‌ای جداگانه و بسیار کمتر درهم‌تنیده را تشکیل می‌دهند که از نظر ساختاری آماده ساختن پایگاه قدرت خود و شاید یک سرمایه‌داری جایگزین چین‌محور است. هرچه شبکه‌های آسیایی بیشتر خودکفا باقی بمانند، خطر (از نظر نخبگان یورو-آتلانتیک) یک « نظم جهانی پساغربی » واقعی بیشتر می‌شود.

به عبارت دیگر، خطوط فکری اندیشکده‌های غربی در پی پیشگیری از این واگرایی و محافظت از حوزه نخبگان خود هستند.

نخبگان اروپایی صرفاً تحت تأثیر ایالات متحده نیستند. از طریق این سیستم، آنها قالب‌بندی، شکل حرفه‌ای و از نظر ایدئولوژیکی به آن وابسته می‌شوند. البته، نه کاملاً یا به‌طور کامل، گویی اصلاً هیچ استقلالی ندارند یا گویی تاریخ ملی هیچ تأثیری بر این نخبگان ندارد، با این حال، ویژگی‌های هر یک از این کشورهای اروپایی، به جهان‌بینی فراآتلانتیکی که سیاست‌های آنها را شکل می‌دهد، رنگ و بویی منحصر به فرد می‌بخشد.

نتیجه: اهداف سیاست خارجی ایالات متحده صرفاً به برلین تحمیل نمی‌شوند؛ بلکه از درون آن ابراز می‌شوند.

دوم. معماری هژمونیک: چگونگی عملکرد جذب نخبگان

نظم لیبرال خود را به عنوان نظمی جهان‌شمول عرضه می‌کند، با این حال کسانی که به آن می‌پیوندند باید قوانین ناگفته (علنی) را بپذیرند . کسانی که به آن نپیوندند، توسط حضور نظامی دائمی ایالات متحده مهار و محاصره خواهند شد. به عبارت دیگر، هسته امپراتوری جایگاه خود را با اجتماعی کردن سایر نخبگان در جهان‌بینی خود حفظ می‌کند ، نه صرفاً با اجبار آنها. اکنون، نگاهی به آن ماشین‌های ادغام نخبگان خواهیم انداخت (به ویژه با تجزیه و تحلیل پیوندهای فراآتلانتیکی آلمان و نخبگان کارکردی آلمان):

۱. از چتم هاوس تا DGAP: یک تبارشناسی نهادی مختصر

قدرت اندیشکده‌ها در لندن با مؤسسه خدمات متحد سلطنتی (۱۸۳۱) آغاز شد که توسط دوک ولینگتون به عنوان یک نهاد حرفه‌ای مستقل برای مطالعه مسائل نظامی و استراتژیک تأسیس شد . این قدرت پس از سال ۱۹۱۹، زمانی که چتم هاوس و بنیاد کارنگی بحث نخبگان را رسمیت بخشیدند، گسترش یافت ( رابرتس، ۲۰۱۵ ). در آن سوی اقیانوس اطلس، شورای روابط خارجی (۱۹۲۱) ثروت وال استریت را با بورسیه‌های آیوی لیگ ترکیب کرد و فورد و راکفلر به طور دائم آن را تأمین می‌کردند. به هر حال، بودجه شرکت‌ها تأمین می‌شد. در واقع، بنیانگذاران اغلب نخبگان تأثیرگذاری بودند که به دنبال هماهنگی برای سیاست‌های خود در زمینه‌های دفاعی و تفکر استراتژیک، ابتدا در امپراتوری بریتانیا و سپس با هژمون نوظهور آمریکا بودند.

پس از سال ۱۹۴۵، این معماری به اروپای ویران‌شده صادر شد. انجمن علوم و سیاست آلمان ( DGAP ، ۱۹۵۵) که به صورت خصوصی تأمین مالی می‌شد، الگوی شورای روابط خارجی را در بن کپی کرد. بنیاد علوم و سیاست ( SWP ، ۱۹۶۲) با ارائه گزارش‌های رسمی، جایگاهی دولتی‌تر به خود گرفت. با این حال، مهم‌تر از همه، پس از جنگ جهانی دوم، اندیشکده‌های آنگلو-آمریکایی و پرسنل آنها به مرکز تدوین سیاست و برنامه‌ریزی بلندمدت تبدیل شدند . اندیشکده‌های متخصص در امور بین‌الملل عموماً مکمل‌های ضروری برای طراحی سیاست خارجی محسوب می‌شدند . آنها همچنین به عنوان انجمن‌هایی عمل می‌کردند که در آنها سیاستمداران و بوروکرات‌ها می‌توانستند با نمایندگانی از دنیای دانشگاه، رسانه و تجارت و همچنین حامیان یا نیروهای بالقوه برای عملیات دولتی تعامل داشته باشند.

در دهه 1960، صندوق مارشال آلمان ، مؤسسه آتلانتیک و آتلانتیک-بروکه از طریق شام‌های مجلل، گردهمایی‌های رهبران جوان و تورهای مطالعاتی رسانه‌ای، چسب اجتماعی را بر روی کارهای سیاسی قرار دادند، اما همچنین بر نخبگان سیاسی آلمان غربی تأثیر گذاشتند. زچه ( 2021 ) مستند می‌کند که چگونه بروکه و خواهرخوانده آمریکایی آن، ACG ( شورای آمریکایی آلمان )، با پرورش دلالان حزبی در سمینارهای پشت پرده، اطمینان حاصل کردند که حزب سوسیال دموکرات ویلی برانت از بی‌طرفی به عدم ترک ناتو تغییر مسیر دهد.

در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، اندیشکده‌های آمریکایی از قبل « افول آمریکا » را در دنیایی که به طور فزاینده‌ای جهانی می‌شد، حس کرده بودند. در این مدت، رقبای نهادی جدیدی برای نفوذ ظهور کردند، از جمله اندیشکده‌هایی که به دیدگاه‌های معمولاً محافظه‌کارانه متعهد بودند و موسسه امریکن انترپرایز و بنیاد هریتیج در خط مقدم آنها قرار داشتند. (به یاد داشته باشید، بنیاد هریتیج پروژه ۲۰۲۵ را تأمین مالی کرده است . مقدمه‌ای برای سیاست امروز ایالات متحده.)

تا دهه ۱۹۹۰، هر بنیاد حزبی آلمانی یک «میز ترانس آتلانتیک» داشت. کارکنان SWP در کنفرانس امنیتی مونیخ در رفت و آمد بودند ؛ اعضای DGAP در هیئت داوران انتخاب صندوق مارشال آلمان حضور داشتند ؛ سردبیران Der Spiegel و Die Zeit (یک روزنامه مهم در آلمان) پین‌های فارغ التحصیلان Atlantik-Brücke را جمع‌آوری می‌کردند . این شبکه به یک قیف یکپارچه تبدیل شد: از دانشگاه تا ستاد مرکزی حزب تا اتاق هیئت مدیره و خارج از مقر ناتو. در نهایت، هنگامی که اعتبار ایالات متحده به معیار عزت حرفه‌ای تبدیل می‌شود، انحراف تقریباً عملی خودآزاری است.

۲. چرا تاریخچه اندیشکده‌ها اکنون اهمیت دارد؟

این معماری، انتخاب‌های ظاهراً خودکشی‌گرایانه را عادی جلوه می‌دهد. تعطیلی خط لوله گاز ارزان روسیه برای BASF دردناک است، اما سرمایه اعتباری هر کسی را که عضو آتلانتیک است، حفظ می‌کند. این انگیزه داخلی اغلب بر منطق ترازنامه ملی غلبه می‌کند.

علاوه بر این: اندیشکده‌ها، حداقل در نسخه غربی خود، نمایانگر نیروهایی هستند که اقتصاد سیاسی جهانی را هدایت می‌کنند. با این حال، تحلیل‌های ژئوپلیتیکی امروزه تمایل دارند به سمت دولت-ملت‌ها و بازیگران سیاسی آنها متمایل باشند. اغلب از طریق چنین شبکه‌هایی از حکومت‌های تحت تأثیر و تأمین مالی خصوصی است که شکاف بین دولت-ملت و بازارهای جهانی پر می‌شود ( Heemskerk & Takes 2016 ).

۳ اندیشکده به عنوان موتور محرکه

نقشه نهادهایی که تاکنون ترسیم کرده‌ایم، بدون کادری سیار از متخصصان که بین اتاقک‌های بنیادها، استودیوهای اخبار کابلی و دفاتر دولتی در رفت و آمد هستند، بی‌اثر خواهد بود.
اندیشکده‌های آمریکایی-اروپایی که از موقوفات شرکت‌ها و کمک‌های بشردوستانه تغذیه می‌شوند، هم به عنوان پالایشگاه‌های ایده و هم به عنوان خطوط انتقال استعداد عمل می‌کنند : آنها از قبل با الگو موافقت می‌کنند، سپس کارکنان خود را به وزارتخانه‌هایی که آن را به اجرا در می‌آورند، توصیه می‌کنند.
نانو دِ گراف و باستیان ون آپلدورن ( ۲۰۲۱ ) اقتصاددانان سیاسی، از این به عنوان « شبکه برنامه‌ریزی سیاست‌گذاری » یاد می‌کنند: شبکه‌ای که بودجه فورچون ۵۰۰، فارغ‌التحصیلان کنگره و مدارک تحصیلی آیوی لیگ را در یک پله برقی شغلی واحد ترکیب می‌کند:

• کارگاه اجماع - میزگردهای اندیشکده‌ها نخبگان را قادر می‌سازد تا مواضع خود را در خفا هماهنگ کنند، پیش از آنکه این مواضع در ملأعام به «تخصص بی‌طرفانه» تبدیل شوند.
• مجموعه استخدام - همین مؤسسات به روسای جمهور و وزرای کابینه کمک می‌کنند تا مناصب قوه مجریه را پر کنند (مک‌گان ۲۰۰۷ ).
• اهرم گردان - همانطور که جوزف نای می‌گوید، قدرتمندترین تأثیر زمانی است که شما پس از همکاری در نگارش خلاصه، « دست خود را روی اهرم می‌گذارید » ( گفتگو با تاریخ ، ۱۹۹۸ ).

این مراکز در کنار هم، به عنوان یک دپارتمان منابع انسانی فراآتلانتیکی برای نظم فعلی عمل می‌کنند و جانشینانی را تربیت می‌کنند که پرچم را به پیش ببرند.

۴. دستگیری نخبگان در سطح زندگینامه‌ای

ماشین جذب نخبگان هم در سطح گروه اجتماعی و هم در سطح زندگینامه فردی عمل می‌کند . و این هم ساده و هم مؤثر است: یک مسیر واحد برای کسب اعتبار در طول زندگی و حرفه فرد، از بورسیه تحصیلی فولبرایت گرفته تا بورسیه صندوق مارشال آلمان، عضویت در آتلانتیک-بروک و/یا عضویت در اندیشکده‌ها . چنین نردبان شغلی، سرمایه نمادین مورد نیاز برای صعود در نخبگان سیاست خارجی برلین را در انحصار خود درآورده است. اولین گروه در دهه 1960 وارد این سیستم شدند، اما پس از اتحاد مجدد، به خودکفایی کامل دست یافتند. امروزه، بسیاری از اعضای کابینه مرتس به بورسیه‌های تحصیلی وزارت امور خارجه ایالات متحده، کارآموزی در سفارت، عضویت در آتلانتیک-بروک یا روابط مشابه فراآتلانتیکی افتخار می‌کنند. برخی از آنها کرسی‌های هیئت مدیره در مؤسسات همسو با واشنگتن، مانند شورای آتلانتیک، را در اختیار دارند.

۵. تله‌ی بوردیو

چارچوب نظری جامعه‌شناس فرانسوی، پیر بوردیو، نشان می‌دهد که چگونه مسیرهای زندگی مهندسی‌شده‌ی این نخبگان، خود را تداوم می‌بخشند:

وقتی یک مسیر غالب می‌شود (نردبان بورسیه تحصیلی ایالات متحده)، تصور این حوزه از آنچه ممکن است (از نظر اقدامات و سیاست‌ها) تحلیل می‌رود. سرمایه فرهنگی تجسم‌یافته (تسلط بر زبان انگلیسی هیل، یک تسمه یا طناب جورج تاون) به سرمایه اجتماعی (شبکه‌های فارغ‌التحصیلان) تبدیل می‌شود که به صورت سرمایه نمادین (مشروعیت رسانه‌ای) متبلور می‌شود.

مخالفت مورد بحث قرار نمی‌گیرد. مخالفت نامرئی می‌شود و تنها در صورتی که بیش از حد قابل مشاهده و پر سر و صدا شود، به طور فعال کنار گذاشته می‌شود. چنین سیستم هژمونیکی، که در مقیاس کوچک‌تری در میان نخبگان سیاسی عمل می‌کند، مانند یک مدرسه علمیه عمل می‌کند، جایی که انحراف نشانه کفر و اطاعت نشانه تقدیس است.

۶. اسارت نوجوانان

موذیانه‌ترین ویژگی این ماشین اجتماعی‌سازی نخبگان چیست ؟ مسئله زمان است. مسیر ایده‌آل از نوجوانی ، در سال‌های شکل‌گیری شخصیت، آغاز می‌شود؛ زمانی که جهان‌بینی‌های سیاسی شکل می‌گیرند . برنامه‌هایی مانند:

• تبادل جوانان کنگره-بوندستاگ ( CBYX )
• کنفرانس جهانی رهبران جوان ( GYLC )

نوجوانانی حتی ۱۶ ساله را هدف قرار می‌دهند و آنها را در بازی‌های جنگی ناتو و «آموزش رهبری» سفارت آمریکا غرق می‌کنند.

زمانی که این دانشجویان وارد دانشگاه می‌شوند، افق دیدشان از قبل محدود شده است. یک جوان ۱۹ ساله که از یک دوره تابستانی با بودجه وزارت امور خارجه در دانشگاه آمریکایی بازمی‌گردد، (امیدوارانه) تسلط به زبان انگلیسی را به دست می‌آورد. مهم‌تر از همه، آنها سلسله مراتب مشروعیت را درونی می‌کنند : اولویت‌های واشنگتن بی‌طرف، جهان‌شمول و مبتنی بر عقل سلیم است . شیوه‌های جایگزین تفکر در مورد سیاست خارجی، مانند عدم تعهد، تنش‌زدایی و تجارت اوراسیا، به عنوان افراطی یا ساده‌لوحانه فیلتر می‌شوند.

این، حک شدن ایدئولوژیک و برساخت روانی هژمونی در سطح فردی است. نتیجه، نسلی از نخبگان سیاسی است که زندگینامه‌هایشان مانند کتابچه‌های آموزشی وزارت امور خارجه ایالات متحده است. تراژدی این است که زمانی که این نخبگانِ آراسته به مناصب قدرت در سیاست، رسانه یا شرکت‌ها می‌رسند، اطاعت آنها طبیعی به نظر می‌رسد. آنها به این دلیل که مجبور به خدمت به منافع آمریکا هستند، به این کار ادامه می‌دهند که نمی‌توانند راه دیگری را تصور کنند.

مدل‌های انتزاعی که من اینجا ارائه دادم، وقتی روی یک مرکز ملی واحد تمرکز کنیم، واضح‌تر می‌شوند. پل آتلانتیک آلمان یک نمونه‌ی بارز است.

III. مورد آلمان: پل آتلانتیک به عنوان کمربند انتقال نیرو

بررسی عمیق آرشیوی آن زچه در مورد پل آتلانتیک و خواهرخوانده آمریکایی آن، شورای آمریکایی آلمان (ACG)، نشان می‌دهد که چگونه یک انجمن دوستی ظاهراً «خصوصی» به ابزاری دقیق برای صف‌آرایی نخبگان پس از جنگ تبدیل شد. این انجمن، مانند اندیشکده‌ها، نهادی کلیدی در سازوکار ادغام و اجتماعی‌سازی نخبگان است .

۱ بنیانگذاران و فابریک

• اریک واربورگ ، وارث سلسله بانکداری هامبورگ، از ارتباطات وال استریت خود با جان جی. مک‌کلوی برای اتصال مجدد امور مالی آلمان به بازارهای سرمایه ایالات متحده استفاده کرد؛ برینکمن، ویرتز و شرکا خیلی زود واسطه اولین خط اعتباری فولکس واگن در ایالات متحده شدند.
• ماریون دانهوف از مهمانی‌های شبانه‌ی وزارت امور خارجه و راهنمایی‌های جورج اف. کنان برای تغییر چهره‌ی بی‌طرفی آلمان به «غیرمسئولانه» استفاده کرد .
• عادت نخبگان جهان‌وطن، این بانکداران، سردبیران و کنت‌ها را به هم پیوند می‌داد. ماموریت آنها این بود که آلمان غربی را قبل از اینکه مسکو یا پاریسِ گلیست بتوانند ادعایی در مورد آن داشته باشند، در یک «جامعه‌ی ملت‌ها» به رهبری ایالات متحده ادغام کنند .

۲. دستگیری SPD

• یک آلمان غربی بی‌طرف یا فرانسه‌محور به عنوان انحرافی از مسیر مطلوب آتلانتیک تلقی می‌شد: برای مثال، امت هیوز و فرستادگان ACG با شهردار هامبورگ، مکس براور، مکاتبه کردند تا ضدنظامی‌گری حزب سوسیال دموکرات (SPD) را تعدیل کنند (1950-1954).
• تا سال ۱۹۶۳، اتحاد ACG/Atlantik-Brücke به رقیق کردن پیمان الیزه با مقدمه‌ای به نفع ناتو کمک کرد.
• سیاست شرقی ویلی برانت نیز باید از یک پروژه صلح پایدار و مستقل به یک «تنش‌زدایی» مورد تایید ناتو تغییر می‌کرد.
• بودجه بنیاد فورد (از طریق کنگره آزادی فرهنگی که توسط سیا تأمین مالی می‌شود و اتحادیه‌های AFL-CIO ) سمینارهای جوانان را تأمین مالی کرد که حزب را از جریان‌های مارکسیستی پنهان آن پاکسازی کرد؛ نمونه‌ای اولیه از اینکه نیکوکاری می‌تواند تأثیر عمیقی داشته باشد، شبیه به کار اطلاعاتی.

۳ رسانه‌ها

شام‌های سالانه‌ی بروکه با فرمانده‌ی عالی نیروهای متفقین ناتو، به عنوان جلسات ویراستاری نیز برگزار می‌شود:

• Josef Joffe ( Die Zeit )، Kai Diekmann ( Bild )، و Stefan Kornelius ( Süddeutsche Zeitung ) اعضای قدیمی هستند. کلاوس کلبر مجری ZDF یک بار در تراست بروک نشسته بود.
• نتیجه، یک دستور آمرانه نیست، بلکه یک اتحاد از پیش تعیین‌شده است: رسانه‌های جریان اصلی به ندرت تجدید تسلیحات آلمان را به عنوان یک گزینه اختیاری مطرح می‌کنند. آنها آن را به عنوان تنها راه مطرح می‌کنند و تضمین می‌کنند که گفتمان جریان اصلی هرگز از سنت آتلانتیک‌گرایی منحرف نشود.

۴- هم‌افزایی هیئت مدیره

هیئت مدیره بروکه امروز ترازنامه‌ای از سرمایه‌داری آتلانتیک را نشان می‌دهد که شامل شرکت‌های برجسته‌ای مانند اتاق بازرگانی آمریکا، دویچه بانک، گلدمن ساکس، فایزر و BASF می‌شود. رسانه‌ها، حقوق و داروسازی در کنار وزنه‌های سنگین CDU و SPD قرار دارند؛ گواهی بر اینکه «دوحزبی بودن» در اینجا به معنای وفاداری به یک مدل تجاری مشترک فراآتلانتیکی و نظم جهانی است.

۵ مهندسی اجماع در عمل

• ۲۰۰۹ - فریدریش مِرز (از حزب دموکرات مسیحی) رئیس بروکه و سپس رئیس بلک‌راک آلمان شد.
• ۲۰۱۹ - زیگمار گابریل (از حزب سوسیال دموکرات) زمام امور را به دست می‌گیرد؛ منتقدان از یک «تحریک‌کننده» می‌ترسند، اما این انتصاب عمدتاً هرگونه شک و تردید باقی‌مانده از سوی حزب سوسیال دموکرات در مورد هدف ۲ درصدی ناتو (که امروزه به هدف ۵ درصدی تبدیل شده است) را خنثی می‌کند.

آنچه که به نظر می‌رسد فرهنگ سالن‌های مؤدب باشد، به عنوان یک کمربند انتقال از آن سوی اقیانوس اطلس عمل می‌کند و ترجیحات ایالات متحده را بدون حتی یک دستورالعمل پنتاگون به سکوهای حزبی، اتاق‌های هیئت مدیره و اتاق‌های خبر آلمان منتقل می‌کند.

پس از بررسی چگونگی کمک پل آتلانتیک به پیوند نهادهای پس از جنگ آلمان به مدار گسترده‌تر فراآتلانتیک، اکنون جلسات بیلدربرگ را به عنوان مجرای دیگری برای اجتماعی شدن نخبگان فراآتلانتیک بررسی خواهیم کرد .

چهارم. بیلدربرگ و تجارت هژمونی

گروه بیلدربرگ ، که اغلب به عنوان وسواس نظریه‌پردازان توطئه نادیده گرفته می‌شود، در واقع یک گره حیاتی در چیزی است که جامعه‌شناس کانتور ( ۲۰۱۷ ) آن را طبقه سرمایه‌دار فراملی (TCC) می‌نامد . تحلیلی از جلسات ۲۰۱۰-۲۰۱۵ این گروه نشان می‌دهد:

۱ چه کسی سر میز می‌نشیند؟

• ۶۷٪ از شرکت‌کنندگان ، مدیرعامل، بانکدار یا مدیر عامل شرکت‌های بزرگ (دویچه بانک، گلدمن ساکس، بی‌پی) بودند.
• هیچ فعال اتحادیه کارگری دعوت نشده بود. این «گفتگو» از قبل، کارگران را کنار گذاشته است.
• بخش شرکتی بر TCC تسلط دارد؛ سیاست به طور فزاینده‌ای به یک تابع خدماتی سرمایه تبدیل می‌شود.

از سوی دیگر، تحلیلی از گیجسویت ( ۲۰۱۹ ) ترکیب جلسات بیلدربرگ پس از جنگ سرد را، زمانی که برای اولین بار بین سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۸ تشکیل شد، به ما نشان می‌دهد:

• تقریباً ۲۵٪ از شرکت‌کنندگان از ایالات متحده، ۱۴٪ از بریتانیا و ۹٪ از هر کدام از فرانسه و آلمان غربی بودند.
• ۳۰٪ « تاجر، بانکدار و وکیل »، ۲۰٪ « سیاستمداران و برخی از رهبران اتحادیه‌های کارگری »، ۱۶٪ دیگر دیپلمات و بقیه شامل دانشگاهیان، روزنامه‌نگاران و مقامات ارشد ناتو، بانک جهانی، سازمان همکاری و توسعه اقتصادی و صندوق بین‌المللی پول بودند.
• زنان « به‌وضوح غایب بودند ».
• دو برابر کردن سرمایه‌گذاری توسط شرکت‌های اصلی و ایالت‌ها
• دویچه بانک (۲۰۱۶) مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره را فرستاد؛ هلند (۲۰۱۶) نخست‌وزیر و پادشاه را فرستاد.
• کرسی‌های اضافی، تعیین دستور کار را تضمین می‌کنند و به عنوان مدرکی دال بر اینکه اقتصاد > سیاست در هماهنگی نخبگان قرار دارد، عمل می‌کنند.

این اعداد نشان می‌دهند که مرکز ثقل بیلدربرگ تا چه حد با هسته جنگ سرد نظم لیبرال، شامل امور مالی، دفاعی و دیپلماسی آتلانتیک، همسو بوده است، در حالی که نمایندگی ملی کافی را برای ادعای یک ماموریت پان-غربی حفظ کرده است.

۲- استخدام از طریق تقدیرنامه

سازمان‌دهندگان « همیشه در جستجوی استعدادهای جدید » بودند که می‌توانستند در باشگاه اجتماعی شوند. (Gijswijt 2019) مشارکت به یک اعتبار تبدیل شد: بیل کلینتون، تونی بلر و آنگلا مرکل هر کدام قبل از رسیدن به مقامات بالا ظاهر شدند. ارزش این امر به جای اینکه یک عامل تعیین‌کننده‌ی جایگاه باشد، در خودِ مسیر اعتبار نهفته بود: یک رزومه که نشان‌دهنده‌ی اعتبار ایدئولوژیک بود و درهایی را در وال استریت، وایت‌هال و بوندس‌کانزلرامت باز می‌کرد.

۳ دیپلماسی غیررسمی، نه تصمیمات رسمی

هیچ قطعنامه‌ای تصویب نشد و هیچ صورتجلسه‌ای منتشر نشد، با این حال «اهمیت واقعی جلسات با کاری که شرکت‌کنندگان با سرمایه نمادینی که جمع‌آوری کرده بودند انجام دادند، تعیین می‌شد .» (Gijswijt 2019) این کنفرانس به عنوان یک اتاق تمرین با اعتماد بالا عمل می‌کرد: ایده‌ها می‌توانستند آزمایش شوند، اعتبارها بررسی شوند و فرضیه‌های رقیب هماهنگ شوند. آن اجماع پنهان سپس در اطلاعیه‌های ناتو یا اوراق سفید EC دوباره ظاهر شد.

۴ کار هویتی و مدیریت اتحاد

بیلدربرگ با طراحی قبلی، «حس قوی از جامعه عاطفی مبتنی بر مفاهیم جهان آزاد یا غرب » را پرورش داد. (Gijswijt 2019) حضور صرف، به ویژه برای چهره‌های برجسته آمریکایی، « پذیرش نقش رهبری ایالات متحده در ناتو را تحریک می‌کند .» این جلسه درمانی برای اعصاب فراآتلانتیکی بود: مکانی برای جذب شوک‌های یکجانبه، تنظیم مجدد نکات گفتگو و ترک جلسه با سلسله مراتبی که در آن واشنگتن همچنان در اولویت قرار دارد.

5 ضریب شبکه

عضویت در این نهاد با شورای روابط خارجی (CFR)، چتم هاوس (Chatham House)، فدراسیون بین‌المللی مطالعات استراتژیک (IFRI)، اتحادیه سیاست خارجی آلمان (DGAP) و بعداً کمیسیون سه‌جانبه (Trilateral Commission) همپوشانی داشت و « شبکه‌ای متراکم از روابط فراملی: یک اتحاد غیررسمی » (Gijswijt 2019) ایجاد کرد. انشعاب‌ها گسترش یافتند. دنیس هیلی پس از یک گفتگوی جانبی در بیلدربرگ در سال ۱۹۵۷، بودجه بنیاد فورد را برای مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک لندن تأمین کرد. سایر اقمار، مانند کنفرانس امنیتی مونیخ ، کنفرانس زمستانی کونیگز و کنفرانس‌های دوسالانه آلمانی-آمریکایی ACG/Atlantik-Brücke، از این قالب برای تثبیت جوامع سیاست‌گذاری در سطح ملی کپی‌برداری کردند.

۶. درب گردان

یکی دیگر از ویژگی‌های شرکت‌کنندگان بیلدربرگ، «عضویت‌های» همپوشانی‌دار آنها در حوزه‌های مختلف سیاست، تجارت، رسانه و دانشگاه است:

• پیتر ساترلند (عضو ثابت بیلدربرگ) بین گلدمن ساکس، سازمان تجارت جهانی و کمیسیون اتحادیه اروپا رفت و آمد می‌کرد.
• رابرت روبین از وزارت خزانه‌داری ایالات متحده به سیتی‌گروپ و سپس به شورای روابط خارجی منتقل شد: نمونه‌ای کامل از بخش‌های به‌هم‌پیوسته نخبگان .
• اندیشکده «استامگاسته»
• به طور منظم از CFR، Carnegie، IFRI، AEI، Economist .
• نفوذپذیری متقابل بخش‌های TCC - شرکتی، سیاسی، فنی، مصرف‌گرا - را نشان می‌دهد که باعث می‌شود قدرت هیئت مدیره، نظر کارشناسی را در هم آمیخته و مبهم کند.

۷. فیلتر ایدئولوژیک

همانطور که محقق لوکاش کانتور اشاره می کند:

« بخش سوالات متداول بیلدربرگ ادعا می‌کند که از «دیدگاه‌های متنوع» دعوت می‌کند، در حالی که نوام چامسکی هرگز دعوتی دریافت نکرده است. این «گفتگو» محدود به کسانی است که از قبل موافق هستند. »

این همان اولترا امپریالیسم (اصطلاح کائوتسکی) در عمل است: نخبگان ملی برای محافظت از منافع طبقاتی مشترک، فرامرزی تبانی می‌کنند، حتی اگر مردم خودشان متحمل هزینه‌های آن شوند.

۸ دلیل اهمیت آن برای آلمان

سهمیه آلمانی‌های بیلدربرگ هرگز از ده درصد فراتر نرفت؛ با این حال، مشاغلی که بیلدربرگ به آنها رونق بخشید، مانند مشاغل فریدریش مرتس، کارل-تئودور زو گوتنبرگ یا یوزف اکرمان، به شبکه آتلانتیک-پل-DGAP-مونیخ که ما بررسی کردیم، بازخورد دادند. به عبارت دیگر، آتلانتیک-پل شاخه آلمانی است؛ جلسات بیلدربرگ ریشه‌های فراآتلانتیکی هستند که بذرهای ایدئولوژیک را بارور نگه می‌دارند. بیلدربرگ همچنین یک آزمایشگاه کنترل کیفیت برای سرمایه‌داری یوروآتلانتیکی است : غربالگری پرسنل، هماهنگ‌سازی نکات گفتگو و محافظت از برتری جناح شرکتی در داخل TCC گسترده‌تر.

IV-a.  بنیاد فورد: سرمایه گذاری خطرپذیر آتلانتیک گرایی

« نسل‌های جدید بدون هیچ خاطره شخصی از جنگ جهانی دوم یا طرح مارشال وارد مناصب قدرت می‌شدند . برای زنده نگه داشتن این اتحاد، ابتدا باید آنها را در آن اجتماعی می‌کردیم. » – زتچه ( ۲۰۱۵ )

۱- کتاب‌های درسی «طرح کلی طرح‌های خیریه عمومی-خصوصی
» هنوز فورد را به عنوان یک موسسه خیریه بی‌طرف و تکنوکرات معرفی می‌کنند. آثار آرشیوی آن زچه خلاف این را نشان می‌دهد: این بنیاد در مرکز یک مثلث متراکم دولتی-خصوصی - شامل وزارت امور خارجه، شرکت‌های فورچون ۵۰۰ و نخبگان دانشگاهی - قرار داشت که برای مدیریت سیاست خارجی ایالات متحده ساخته شده بود . پارمار از این پیوند به عنوان «ماشین‌آلات نرم» یاد می‌کند که ثروت شرکت‌ها را به دانش استراتژیک و پرسنل تبدیل می‌کند.

۲. تأمین مالی طرح گره آلمانی
فورد، هزینه کنفرانس‌های اولیه آلمانی-آمریکایی آتلانتیک-بروک (از سال ۱۹۵۹) و خطوط بورسیه تحصیلی که DGAP، SWP و بنیادهای حزبی را تغذیه می‌کردند، تأمین کرد. وقتی کارکنان نگران قدیمی به نظر رسیدن فهرست‌های مدعوین بودند، مسیرهای بورسیه جوانان و کمک‌های تحصیلی «نسل بعدی» را اضافه کردند تا جهان‌بینی را در گروه‌هایی که هیچ خاطره زنده‌ای از ویرانی و ضد کمونیسم نداشتند، تکرار کنند.

۳ هدف استراتژیک -
مکاتبات داخلی در روزهای اولیه بنیاد فورد، دو تهدید ایدئولوژیک را نشان می‌داد :

• اروپای بدون آمریکا (اروپا بدون آمریکا) گلیست - یک بلوک قاره‌ای به رهبری فرانسه.
• سیاست اولیه برانت در قبال شرق - بی‌طرفی آلمان بین بلوک‌ها.

چاره این بود که بودجه برنامه‌های تبادل دانشجو، مؤسسات تابستانی و کمک‌های مالی اولیه فقط به کاندیداهایی اختصاص داده شود که بتوان به آنها اعتماد کرد که در واشنگتن حضور داشته باشند. تا سال ۱۹۷۰، هر وزارتخانه‌ای در آلمان غربی فارغ‌التحصیلان فورد را استخدام کرد؛ تا سال ۱۹۸۰، هیئت تحریریه‌های اشپیگل ، دی سایت و FAZ نیز همین کار را کردند .

۴ پول به عنوان برنامه درسی
برخلاف جلسات بیلدربرگ که فقط با دعوتنامه برگزار می‌شد، کمک‌های مالی بنیاد با سرفصل‌هایی ارائه می‌شد: ماژول‌های تاریخ آتلانتیک، مرور طرح مارشال و جلسات توجیهی غیررسمی در شورای روابط خارجی. بنابراین، بودجه به عنوان جهت‌گیری دو برابر می‌شد. نتیجه، کادری بود که به طور شهودی امنیت اروپا را با برتری ایالات متحده برابر می‌دانست و جایگزین‌هایی مانند عدم تعهد و استقلال اروپا را انحرافات تاریخی می‌دانست.

یک نسل به جلو حرکت کردیم و کلاس‌های درس از اتاق‌های سمینار آیوی به هتل‌های کنفرانس خارج از شبکه منتقل شدند. همان منطق اجتماعی همچنان پابرجاست، اما اعضای هیئت علمی اکنون یا چهار ستاره دارند یا خوشه‌های محاسبات ابری را اداره می‌کنند یا هر دو را انجام می‌دهند.

چهارم-ب. بیلدربرگ ۲۰۲۵: از استراتژی بزرگ تا مانور فناوری-جنگ

این سلسله همچنان ادامه دارد. در ژوئن 2025، فهرست مدعوین بیلدربرگ حتی بیشتر به سمت ژنرال‌ها، غول‌های هوش مصنوعی و برنامه‌ریزان هسته‌ای تغییر یافت - نشانه‌ای از اینکه «اتحاد غیررسمی» امروزی کمتر یک سالن و بیشتر یک اتاق جنگ مشترک است.

مباحث بحث ۲۰۲۵: دستور کار شامل روابط فراآتلانتیک، اوکراین، تعادل اقتصاد ایالات متحده/اروپا، خاورمیانه، «محور اقتدارگرا»، نوآوری و تاب‌آوری دفاعی، هوش مصنوعی، بازدارندگی و امنیت ملی، ژئوپلیتیک انرژی و مواد معدنی حیاتی، کاهش جمعیت و مهاجرت، و جالب توجه است که، گسترش سلاح‌های هسته‌ای ▶︎ به عدم وجود عبارت «غیر» مرسوم توجه کنید .

چه کسی لحن را تعیین کرد؟ شرکت‌کنندگان نمونه خوشه‌ای (و نقش‌های فعلی):

قدرت سخت : مارک روته (سرلشکر ناتو)، ینس استولتنبرگ (سرلشکر سابق)، ژنرال کریس دوناهو (ارتش ایالات متحده اروپا-آفریقا)، دریاسالار سام پاپارو (فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده)

نظارت-سرمایه : ساتیا نادلا و مصطفی سلیمان (مایکروسافت هوش مصنوعی)، دمیس هاسابیس (گوگل دیپ‌مایند)، الکس کارپ (پالانتیر)، اریک اشمیت (سابق گوگل)، شرف گوندبرت (هلزینگ GmbH)، پیتر تیل (تیل کپیتال)

گروه کر رسانه‌ای: ماتیاس دوپفنر (آکسل اسپرینگر)، زانی مینتون بدوز (اکونومیست)، آن اپلباوم (آتلانتیک)

گویاترین کلمه دستور کار: «اشاعه». نه منع اشاعه، بلکه اذعان صریح به این که اشتراک‌گذاری هسته‌ای (لهستان، رومانی؟) از سکوت به نقطه گفتگو تبدیل شده است. ظرف چند روز، مجمع ۲۰۲۵ GLOBSEC (شاخه‌ای به سبک بیلدربرگ که توسط بسیاری از همان شرکت‌ها تأمین مالی می‌شود اما به سمت فناوری و دفاع گرایش دارد) خلاصه‌ای از سیاست‌ها را منتشر کرد و از ناتو خواست که

« به صراحت به هر سه رکن اساسی بازدارندگی هسته‌ای یعنی قابلیت‌ها، عزم و اراده و ارتباطات تعمیم داده می‌شود. این رویکرد جامع نه تنها برای بازدارندگی روسیه در یک محیط امنیتی خطرناک‌تر، بلکه برای تقویت انسجام داخلی اتحاد، تضمین اعتماد عمومی و منصرف کردن دشمنان از آزمایش خطوط قرمز ناتو نیز حیاتی است. »

دکتر گوندبرت شرف (یکی از شرکت‌کنندگان در نشست بیلدربرگ ۲۰۲۵ و کنفرانس گلوبسک ۲۰۲۴) نمونه بارز این نخبگان همگرای فناوری-دفاع است :

• دهه ۲۰۰۰: کمبریج / علوم سیاسی / دانشگاه آزاد برلین (آرایش استاندارد فرا اقیانوس اطلس)
• ۲۰۱۴-۲۰۱۶: مشاور ویژه، وزارت دفاع آلمان
• ۲۰۱۷-۲۰۲۰: شریک مک‌کینزی در حوزه هوافضا و دفاع
• ۲۰۲۱-: یکی از بنیانگذاران و مدیرعامل Helsing AI ، داغ‌ترین استارت‌آپ هوش مصنوعی میدان نبرد اروپا (که در حال حاضر پروژه‌های ناتو را هدایت می‌کند)
• ۲۰۲۴-۲۵: سخنرانی در مجامع مجاور بیلدربرگ و همچنین بیلدربرگ (GLOBSEC، «مسیر نوآوری» MSC و غیره)

شرف هرگز با رأی‌دهندگان روبرو نشده است، با این حال او از همان حلقه‌ی یاران آتلانتیک به عنوان وزرای شاغل عبور می‌کند: یادآوری اینکه در سال ۲۰۲۵، اهرم‌های کلیدی سیاست‌گذاری به همان راحتی که در پارلمان‌ها قرار دارند، در استارت‌آپ‌های محاسبات ابری نیز قرار دارند. وقتی بیلدربرگ در مورد موضوعی به نام «اشاعه سلاح‌های هسته‌ای» بحث می‌کند، پایگاه کد هلسینگ از قبل آماده است که ماه‌ها بعد، به عنوان پاراگراف جدید قوانین تعامل در یک گزارش رسمی ناتو ظاهر شود.

این سلسله مراتب سیاست‌گذاری را در نظر بگیرید:

• دستور کار بیلدربرگ ۲۰۲۵ : «اشاعه سلاح‌های هسته‌ای»
• انجمن و گزارش GLOBSEC 2025 : «بازدارندگی هسته‌ای ناتو و تقسیم بار مسئولیت»
• توییت زنده از GLOBSEC در اجلاس ناتو ۲۰۲۵:

    «در حالی که متحدان در حال بررسی اجلاس ناتو ۲۰۲۵ هستند، جیم استوکس، مدیر سیاست هسته‌ای در ناتو ، در بحبوحه تغییر پویایی‌های امنیتی اروپا و بحث‌های مربوط به تقسیم بار، به تفصیل به نقش اشتراک‌گذاری هسته‌ای ناتو در شرایط کنونی می‌پردازد.»

این ایده ابتدا در یک سالن رقص خصوصی در هتل مطرح می‌شود، دوباره به عنوان یک موضوع میزگرد در براتیسلاوا ظاهر می‌شود و در نهایت در بروکسل به یک دستورالعمل عملیاتی تبدیل می‌شود. این شبکه‌ها دیگر صرفاً در مورد استراتژی کلان بحث نمی‌کنند ؛ آنها نمونه اولیه آن را می‌سازند و سپس آن را به عنوان گام اجتناب‌ناپذیر بعدی به وزارتخانه‌های دفاع می‌فروشند. گسترش سلاح‌های هسته‌ای، فراصوت، انتخاب هدف هوش مصنوعی: هر چرخه با دیپلماسی «غیررسمی» آغاز می‌شود، به یک خلاصه سیاست‌گذاری پر زرق و برق منتقل می‌شود و به عنوان یک ردیف در بودجه تدارکاتی کسی به پایان می‌رسد.

گرایش‌های ملی همچنان پابرجا هستند: غوطه‌وری در اقیانوس اطلس هرگز یک تمرین لوح سفید نیست؛ هر کشوری رسوبات تاریخی خود را وارد می‌کند . در آلمان، این فرآیند با بقایای ضدکمونیسم آلمان غربی و نازی‌زدایی ناقص در هم تنیده شده بود و یک طبقه سیاسی را به جا گذاشت که می‌تواند مسکو را به عنوان «دشمن ابدی» ( به گفته یوهان وادفول، وزیر امور خارجه آلمان) محکوم کند و در عین حال دودمان‌های خانوادگی را که زمانی برای گروش‌دویچلند در بریلون یا برسلاو راهپیمایی می‌کردند، بازیابی کند. بنابراین، تشدید فعلی همزمان عملی از وفاداری فراآتلانتیکی و احیای، هرچند تصعید شده، ناسیونالیسم جنگ سرد آلمان غربی (و احتمالاً ناسیونالیسم پیش از جنگ سرد) است. هر گره در شبکه نخبگان، طعم محلی خود را دارد. با این حال، دستور پخت هنوز در واشنگتن پخته می‌شود.

با ردیابی دلارهایی که تسمه نقاله را به حرکت در می‌آورند، اکنون می‌توانیم شاهد تبدیل این کمک‌های مالی به رزومه‌های واقعی باشیم، و چند تصمیم‌گیرنده آلمانی را از اولین ترم تحصیلی خود در خارج از کشور که با بودجه فورد تأمین مالی شده بود تا رسیدن به مقام وزارت، دنبال کنیم.

V. خط مونتاژ بیوگرافیک: اجماع ساختگی

با بررسی رزومه‌های اعضای کابینه مرتس، الگویی نه تنها از نقاط عطف شغلی، بلکه از تأثیر ایدئولوژیک در سه مرحله متمایز از اجتماعی شدن نخبگان پدیدار می‌شود: سه مرحله متوالی که اجماع را ایجاد می‌کنند . جیکوب شروت و لارس کلینگبیل این فرآیند را از دو زاویه نشان می‌دهند، یکی از طریق یک مسیر سریع آکادمیک و دیگری از طریق تجربه بحران، با این حال آنها با همان واکنش‌های آتلانتیکی ظاهر می‌شوند.

---

۱ مرحله جذب │ غسل تعمید ایدئولوژیک

جهان‌بینی‌ها به تدریج در اینجا شکل می‌گیرند. این فرآیند با برنامه‌هایی با بودجه ایالات متحده آغاز می‌شود که جوانان را در نقاط عطف شغلی یا حتی شخصی هدف قرار می‌دهند.

جیکوب شروت (رئیس دفتر صدراعظم و رئیس شورای امنیت ملی تازه تأسیس) - از طریق برنامه‌های درسی، سنت آتلانتیک را در آغوش می‌گیرد :

• کارشناسی ارشد فراآتلانتیک، ۲۰۱۳-۲۰۱۶: یک دوره کارشناسی ارشد مشترک در روابط فراآتلانتیک او را به صورت چرخشی در دانشگاه کارولینای شمالی، چپل هیل، دانشگاه هومبولت و دانشگاه فریه برلین گذراند.
• ترم واشنگتن، دانشگاه امریکن ۲۰۱۲-۲۰۱۳: یک سال تحقیقاتی در برنامه ترم واشنگتن دانشگاه امریکن در سیاست خارجی ایالات متحده، او را به داخل بلتوی کشاند. صبح‌ها در صندوق مارشال آلمان (یک اندیشکده مدافع ناتو)، عصرها در کاپیتول هیل به عنوان کارآموز نزد نماینده الیوت انگل (امور خارجه مجلس نمایندگان)، که همچنین معمار اصلی قانون کاتسا / مقابله با دشمنان آمریکا از طریق تحریم‌ها بود.
• ۲۵ ساله، بنیانگذار سازمان مردم‌نهاد (۲۰۱۴): سازمان ابتکاری ترانس‌آتلانتیکر را تأسیس کرد ؛ یک سال بعد، ریاست فدراسیون باشگاه‌های آلمانی-آمریکایی (۳۰ گروه فارغ‌التحصیل) را بر عهده گرفت.

زمانی که شروت 30 ساله شد و به برلین بازگشت، جهان‌بینی او کاملاً شکل گرفته بود: ناتو و آتلانتیک‌گرایی به تنها جهان‌بینی مشروع تبدیل شده بودند. رهبری ایالات متحده یک واقعیت اخلاقی بود، تا جایی که منافع آلمان مترادف با منافع واشنگتن شد.

لارس کلینگبیل (معاون صدراعظم و وزیر دارایی) - از طریق بحران و اجتماعی شدن می‌آموزد:

• کارآموزی ۱۱ سپتامبر (۲۰۰۱، منهتن): بنیاد فریدریش ابرت (FES) - بنیاد سیاسی حزب سوسیال دموکرات - این دانشجوی ۲۳ ساله علوم سیاسی را در طول حملات ۱۱ سپتامبر در یک سازمان غیردولتی مستقر در منهتن مستقر کرد. این تجربه سازنده، سنگ بنای عاطفی جهان‌بینی آتلانتیک‌گرایانه او شد. به گفته خودش :

«پس از آن، من به شدت درگیر سیاست خارجی و امنیتی شدم. بعداً به واشنگتن بازگشتم و پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود را در مورد سیاست دفاعی ایالات متحده در آنجا نوشتم. رابطه من با ارتش آلمان و عملیات نظامی به طور اساسی از طریق این حملات وحشتناک تغییر کرد. بدون یازده سپتامبر، شاید هرگز علاقه‌ام به سیاست امنیتی را کشف نمی‌کردم و شاید به کمیته دفاع راه پیدا نمی‌کردم.»

• کارآموزی تبادل اطلاعات جورج تاون و هیل، ۲۰۰۲-۲۰۰۳: لارس کلینگبیل بازگشت و در سال‌های ۲۰۰۲-۲۰۰۳ در یک برنامه تبادل اطلاعات ایالات متحده در دانشگاه جورج تاون در واشنگتن برای مطالعه سیاست دفاعی آمریکا شرکت کرد . این آشنایی با ایالات متحده از همان ابتدا به کلینگبیل دیدگاهی فراآتلانتیکی داد، که عملاً نوعی غسل تعمید « تسخیر نرم » در تفکر استراتژیک آمریکا بود. در طول مدت اقامتش در واشنگتن، او در دفتر نماینده کنگره، جین هارمن (که در آن زمان عضو کمیته اطلاعات مجلس نمایندگان و رئیس آینده مرکز وودرو ویلسون، یک اندیشکده مرتبط با سیا بود) در کاپیتول هیل کارآموزی کرد. کمیته منتخب دائمی اطلاعات هارمن بر موارد زیر نظارت داشت : برنامه‌های نظارت گسترده NSA و قانون «جنگ جهانی علیه تروریسم» پس از ۱۱ سپتامبر.

۲ مرحله تبدیل │ صعود شبکه‌ای

جایی که وفاداری واطاعت با تعلق خاطرپاداش داده می‌شود:

درمرحله تبدیل، می‌توانیم شروت را به عنوان یک شبکه‌ساز کارآفرین توصیف کنیم. همانطورکه دربالا گفته شد، شروت در سن ۲۵ سالگی، درحالی که هنوزدانشجو بود، یک سازمان مردم‌نهاد جوانان ( Initiative junger Transatlantiker ) تأسیس کرد وریاست فدراسیون باشگاه‌های آلمانی-آمریکایی (بیش از ۳۰ انجمن فارغ‌التحصیل) را برعهده داشت. بنابراین، برخلاف اکثرافراد، اوانجمن‌های فراآتلانتیک را ازدرون خود ایجاد کرد.

درمقابل، لارس کلینگبیل دراین مرحله ، همانطورکه عضویتش در SPD نشان می‌دهد، مسیرسنتی‌تری را به عنوان یک تخته‌نورد با کمی ظاهرمترقی درپیش گرفت. دربازگشت به خانه درآلمان، اوبه نردبان‌های سنتی متصل شد: تبدیل شدن به عضوی ازآتلانتیک-بروک . جالب اینجاست که درگزارش آتلانتیک-بروک درسال ۲۰۱۸ ، کلینگبیل درکنار سفیرایالات متحده، ایمی گاتمن، وفردریش مرتس، صدراعظم فعلی آلمان، وهمچنین رئیس سابق بلک‌راک آلمان ظاهرمی‌شود.

خلاصه اینکه، شروت سرمایه اجتماعی نخبگان را تولید می‌کند درحالی که کلینگبیل ازآن بهره‌برداری می‌کند. نتیجه همان دورهمی‌های گاردن پارتی است اما با بلیط ورودی متفاوت.

---

۳ مرحله تقویت │ تولید مثل سیستمیک

فارغ‌التحصیلان تبدیل به دروازه‌بان می‌شوند؛ حلقه بسته می‌شود.

در نهایت ، یاکوب شروت اکنون رئیس دفترصدراعظم مرتس وهماهنگ‌کننده شورای امنیت ملی است. اوفهرست مشاوران را بررسی می‌کند وپیش‌نویس هریادداشت امنیتی را می‌نویسد. شروت اکنون خطوط ارتباطی پرسنلی را دردفترصدراعظم کنترل می‌کند؛ کلینگبیل بودجه ۱۰۰ میلیارد یورویی برای تجهیز مجدد تسلیح Zeitenwende را تأمین می‌کند وصحبت ازتوافق TTIP-lite را دوباره زنده می‌کند. کلینگبیل (در میان چندین سیاستمدار آلمانی دیگر) دربیلدربرگ ۲۰۲۵ شرکت کرد (همانطورکه فریدریش مرتس درسال ۲۰۲۴ شرکت کرد) وجایگاه خود را درشبکه زمزمه‌ها با دبیرکل ناتو، ژنرال‌های آمریکایی ومدیران عامل شرکت‌های فناوری که به عنوان یک «اتحاد غیررسمی» ازنخبگان برنامه‌ریزی سیاست عمل می‌کند، تثبیت کرد.

شروت انتخاب می‌کند چه کسی گزارش‌ها را بنویسد؛ کلینگبیل تصمیم می‌گیرد چه چیزی تأمین مالی شود. آنها با هم دستگاه سیاست‌گذاری آلمان را جوش می‌دهند. اما مهمتر از همه، آنها این کار را طبق شرایط واشنگتن انجام می‌دهند. و با چنین زندگینامه‌هایی نمی‌توانستند به روش دیگری این کار را انجام دهند.

جدا از مشوق‌ها، جنبه‌ی دیگری هم وجود دارد: اثر شرودر : مخالفان گفتمان فراآتلانتیک با نابودی حرفه‌ای مواجه می‌شوند. حمایت صدراعظم سابق ازنورد استریم ۲ ودیپلماسی با مسکو منجر به سلب امتیازات رسمی اعطا شده به صدراعظم‌های سابق ازاوشدواو امتناع خود ازقطع روابط با غول‌های انرژی روسیه را به عنوان عدم پایبندی به تعهدات دفترخود ذکر کرد. درنتیجه، اوعملاً ازگفتمان رسانه‌ای حذف شد.

---

نتیجه عملیاتی: یک جهان معرفتی بسته

این خط مونتاژ، همسویی سیاسی ایجاد می‌کند. اما مهم‌تر از آن، یک زندان ادراکی مشترک ایجاد می‌کند . وقتی اکثریت نخبگان سیاسی آلمان و همچنین اروپا از برنامه‌های آمریکایی یکسانی عبور می‌کنند:

• مرزهای شناختی آنها کوچک می‌شود : تنش‌زدایی به «دلجویی» تبدیل می‌شود. بی‌طرفی معادل «همکاری» است. معاملات انرژی با روسیه «خیانت ژئوپلیتیکی» است.
• واکنش‌های احساسی آنها شرطی شده است : اخم یک مقام پنتاگون بیشتر از خشم رأی‌دهندگان، ترس را برمی‌انگیزد. تأیید اکونومیست از نظرسنجی‌های داخلی ارزشمندتر به نظر می‌رسد.
• قوه تخیل آنها تحلیل می‌رود : آنها نمی‌توانند جایگزین‌هایی مانند معماری‌های امنیتی مبتنی بر سازمان امنیت و همکاری اروپا را درک کنند. آنها ظهور چین را به عنوان یک «انحراف موقت» از تک‌قطبی بودن ایالات متحده رد می‌کنند.

بدترازهمه، آنها (احتمالاً) این را به عنوان اجبارتجربه نمی‌کنند . زمانی که آنها به قدرت می‌رسند، آتلانتیک‌گرایی به یک عقل سلیم سیاسی تبدیل شده است ، به اندازه نفس کشیدن غریزی.

تراژدی درآنچه ازدست رفته نهفته است: رهبرانی مانند ویلی برانت، که سال‌های تبعیدش به او آموخت که حاکمیت با شجاعت نافرمانی آغازمی‌شود. درمقابل، دربرلین امروز، فضای کمی برای سیاستمدارانی که با زندگی‌نامه‌های غیرمتعارف شکل گرفته‌اند، وجود دارد؛ این خط لوله کادرهایی را تولید می‌کند که دیگرمجبورنیستند تصمیم به اطاعت بگیرند، زیرا نمی‌توانند چیزدیگری را تصورکنند. پس جای تعجب نیست که درطول سفرسال 2022 به واشنگتن، رابرت هابک، معاون صدراعظم وقت، توانست قول دهد که آلمان آماده است تا یک « رهبری خدمتگزار » را اعمال کند - عبارتی که آنقدرازمنطق خود مطمئن بود که هیچ کس زحمت پرسیدن سوالات واضح را به خود نداد: رهبری چه کسی وخدمت به چه چیزی؟

قبل از اینکه درباره شکستن لولاها صحبت کنیم، خوب است چند رهبراروپایی را که موفق شدند کاملاً از خط لوله خارج شوند واینکه چگونه این امرقلمرو ممکن‌ها را گسترش داد، به یاد بیاوریم.

ششم. زندگی‌نامه‌هایی که زمانی افق را گسترش دادند و دوباره می‌توانند

خط لوله ترانس آتلانتیک همیشه بی‌عیب و نقص نبوده است. تعداد انگشت‌شماری از رهبران اروپایی پس ازجنگ ازمکتب آتلانتیک رهایی یافتند وبا این کار، دامنه آنچه کشورهایشان می‌توانستند تصورکنند را گسترش دادند. داستان‌های زندگی آنها بیشتر شبیه مسیرهای انحرافی است که با تبعید، بی‌طرفی وکاراستعمارزدایی مشخص می‌شود. آنها ثابت می‌کنند که وقتی شبکه سازنده یک سیاستمدار خارج از حلقه‌های بورسیه محورواشنگتن ساخته می‌شود، فهرست گزینه‌های سیاسی «واقع‌بینانه» ناگهان بزرگترمی‌شود.

ویلی برانت ، تبعیدی که زانو زد

• درسال ۱۹۳۳ ازرایش گریخت ودرنروژوسوئد زندگی کرد: برانت درسال ۱۹۳۳ ازآلمان نازی گریخت ودرسال‌های جنگ در اسلوواستکهلم زندگی کرد، به عنوان روزنامه‌نگارکارکرد وازشبکه‌های حمایتی نازی‌ها وآلمان غربی جدا شد.

• اجتماعی شدن سیاسی ازطریق سوسیال دموکراسی اسکاندیناوی ومقاومت نروژی: رشد سیاسی اوتحت تأثیرسوسیال دموکراسی اسکاندیناوی و تماس با مقاومت نروژ بود، نه نهادهای غربی پس ازجنگ مانند شبکه طرح مارشال.
• در سال ۱۹۴۸ به برلین غربی بازگشت، درحالی که درائتلاف‌سازی درکشورهای اسکاندیناوی مهارت داشت: برانت درسال ۱۹۴۸ تابعیت آلمانی خود را بازیافت ودرسیاست برلین فعال شد وتجربیات خود را ازسیاست‌های ائتلافی اسکاندیناوی با خود به همراه آورد.
• مسکو را همسایه‌ای قابل مذاکره می‌دانست، نه دشمنی وجودی: سیاست شرقی برانت (۱۹۶۹-۱۹۷۴) یک سیاست عمل‌گرایانه برای تنش‌زدایی و عادی‌سازی روابط با کشورهای بلوک شرق بود و با مسکو به عنوان یک شریک برای مذاکره رفتار می‌کرد، نه یک دشمن مطلق.

اولاف پالمه ، بی‌طرفی که سخن گفت

• پالمه در خانواده‌ای از طبقه‌ی مرفه سوئد متولد شد اما در جنبش کارگری رادیکال شد: پالمه ازخانواده‌ای مرفه بود اما با پذیرش سیاست‌های کارگری مترقی، به چهره‌ای برجسته درحزب سوسیال دموکرات سوئد تبدیل شد.
• عدم تعهد سوئد، روابطش با ناتو یا نهادهای ایالات متحده را محدود کرد: بی‌طرفی مطلق سوئد به این معنی بود که پالمه تعامل محدودی با نهادهای سیاست خارجی ایالات متحده داشت؛ تنها ارتباط قابل توجه اوبا ایالات متحده، بورسیه تحصیلی در کالج کنیون (۱۹۴۸-۴۹) بود. اووارد بورسیه‌های اندیشکده‌ها نشد تا به عضویت نهاد سیاست خارجی فراآتلانتیک درآید.
• با راهنمایی دبیرکل سازمان ملل، داگ هامرشولد؛ تمرکز بر جنوب جهانی: پالمه دراوایل دوران حرفه‌ای خود با سازمان ملل متحد همکاری داشت وعمیقاً با کشورهای تازه ازاستعمارخارج شده درآسیا وآفریقا درارتباط بود وجهان‌بینی خود را حول محورعدالت جهانی شکل داد، نه اتحادهای آتلانتیک. کنفرانس‌های جنوب جهانی بیش ازاجلاس‌های آتلانتیک، واژگان اخلاقی اورا شکل دادند.
• با ابرقدرت‌ها به طور متقارن رفتار می‌کرد؛ از اقدامات ایالات متحده مانند بمب‌گذاری‌های هانوی انتقاد می‌کرد: پالمه صریحاً ازاقدامات ایالات متحده درویتنام انتقاد کرد، این بمب‌گذاری‌ها را به گوئرنیکا تشبیه کرد وحتی روابط سوئد وایالات متحده را به مدت یک سال به حالت تعلیق درآورد ودرعین حال گفتگوبا مسکورا حفظ کرد.
• از «امنیت مشترک» اروپا خارج از ناتو حمایت کرد: پالمه از یک چارچوب امنیتی اروپایی مستقل ازناتو حمایت می‌کرد وبر تنش‌زدایی وهمکاری تأکید داشت.

هردومرد شبکه‌های شکل‌دهنده خود را درمحیط‌هایی به دست آوردند که ازنظرجغرافیایی وایدئولوژیکی درحاشیه کمربند اصلی القائات مذهبی دراقیانوس اطلس قرارداشتند:

• حلقه برانت، مهاجران ضد نازی اسکاندیناوی بودند؛
• پالمه درحلقه‌ی سازمان ملل/استعمارزدایی بود.

ازآنجا که مشاغل آنها قبل ازاینکه بورسیه‌های تحصیلی تحت حمایت ایالات متحده به پیش‌فرض اتحادیه اروپا تبدیل شوند، قابل اجرا بود ، می‌توانستند ابزارهای آتلانتیک را بدون اتخاذ واکنش‌های آتلانتیکی به عاریت بگیرند. این موارد استثنایی نشان می‌دهد که فاصله گرفتن از شبکه اجتماعی شدن آتلانتیک، خرد یا فاصله مطلق از آنها را تضمین نمی‌کند؛ با این حال، داشتن یک زندگینامه اساساً بیگانه، دامنه تفکر را گسترش می‌دهد. از آن زمان، مسیرهای آنها باریک‌تر شده است؛ بازگشایی آنها پیش‌شرط هر استراتژی مستقل آلمانی یا اروپایی است.

شکستن چنگک: لولاهای واقع‌گرایانه

چه می‌توان کرد؟ به نوعی، این کارهم کارمردم این کشورهای غربی درتارعنکبوت‌های آن سوی اقیانوس اطلس وهم کارجهان چندقطبی تازه درحال ظهورخواهد بود وباید باشد:

• رقابت برای کسب اعتبار: در این مراحل اولیه، یک بورسیه صلح اتحادیه اروپا-بریکس (یا فقط بریکس) با همان حقوق و مزایای فولبرایت. بنابراین، دانشجویان جوان نیزدرک می‌کنند که حتی امنیت غیرناتومی‌تواند برای حرفه آنها (وحتی برای جهان) بهترباشد.
• انتصابات اجباری چندقطبی : بدون یک دوره چرخشی ۱۲ ماهه در OSCE وین، AU آدیس یا UNIDIR ژنو، ارتقاء به یک منصب دولتی-سیاسی مجازنیست.
• فهرست نفوذ خارجی: برای مثال، اعضای بوندستاگ ازقبل سهام خود را افشا می‌کنند؛ تمام سفرهای تأمین‌شده توسط بنیاد، کرسی‌های هیئت مدیره و دعوت‌نامه‌های بیلدربرگ (وموارد مشابه) را نیزاضافه کنید.
• صندوق تطبیق اندیشکده‌ها : سرویس تحقیقات پارلمانی، کمک‌های مالی صنایع دفاعی خصوصی را یورو به یورو تطبیق می‌دهد وازمیزان جذب سرمایه می‌کاهد. اگرچه می‌توان کارهای بیشتری دراینجا انجام داد.

اینها لولاهایی هستند که فقط زمانی بازمی‌شوند که شوک‌های بیرونی آنها را تحریک کنند: نکول بدهی ایالات متحده که به بودجه اوکراین پایان می‌دهد، یا موج اعتراضی که پلیس نمی‌تواند آن را مهار کند. با این حال، هیچ یک از اینها شبکه موجود را نابود نمی‌کند. آنها نوعی کثرت‌گرایی را تزریق می‌کنند.

 

 

سی. رایت میلز، نخبگان قدرت (ویرایش جدید، انتشارات آکسفورد، ۱۹۵۶/۲۰۰۰)، صفحه ۱۱. میلز هشدار می‌دهد که نه «انحراف کور» و نه «توطئه» نمی‌توانند جایگزین کارردیابی چگونگی انتقال اهرم‌های جدید به نخبگان قدیمی توسط ساختارهای درحال تغییرشوند.

---

یادداشت‌های پایانی: هژمونی یا بقا

شواهدی که در بنیادها، خطوط فکری اندیشکده‌ها وگردهمایی‌های محرمانه‌ی دعوت‌شده ردیابی شده‌اند، شکی باقی نمی‌گذارد: پروژه‌ی نخبگان فراآتلانتیکی ذاتاً برای حفظ خود برنامه‌ریزی شده است.

هژمونی فرهنگی آن، اروپا را ملزم به تضمین یک امپراتوری با محوریت ایالات متحده و نخبگان تمام کشورهای متحد آن می‌کند، حتی زمانی که آن امپراتوری منافع مادی اروپا را خراب می‌کند. هژمونی‌ها به ندرت ازشرمساری اخلاقی فرومی‌پاشند؛ آنها تنها زمانی تسلیم می‌شوند که فشارهای خارجی یا گسست‌های داخلی، اطاعت را پرهزینه‌ترازسرپیچی کند. یکی ازسه چیز (یا همه اینها با هم) می‌تواند در این سازوکارخللی ایجاد کند:

1. گسست روایت از پایین
   امتناع سازمان‌یافته، چه ازطریق اعتصابات گسترده، تحریم‌ها، صف‌بندی‌های انتخاباتی یا کمپین‌های رسانه‌ای مداوم، می‌تواند اجماع اقتصاد جنگی را نامشروع کند و وفاداری به آتلانتیک را ازنظرسیاسی مسموم کند.
2. شوک سیستماتیک ازخارج ازکشور
   ازدست دادن قطعی برتری مالی یا نظامی ایالات متحده (به عنوان مثال، یک شکاف نفتی یا یک جنگ نیابتی شکست خورده) نخبگان اروپایی را مجبور به ارزیابی مجدد وفاداری‌های خود خواهد کرد.
3. پاسخگویی ازسوی
   دادگاه‌های به سبک نورنبرگ، هرچند امروز بعید به نظرمی‌رسد، همچنان تنها سازوکاری است که ازنظرتاریخی با پیوند دادن ریسک شخصی به حماقت استراتژیک، مانع ماجراجویی نخبگان می‌شود.

هرپله درنردبان شغلی آنها، تشدید بعدی را عادی کرده است. رهبران معاصراروپایی آگاهانه جنگ دائمی را انتخاب نمی‌کنند ؛ آنها آن را به عنوان امن‌ترین مسیردراکوسیستمی به ارث می‌برند که انطباق با آتلانتیک را با مشروعیت حرفه‌ای برابرمی‌داند.

فراخوانی برای یک مدار جدید

جایگزینی شخصیت‌ها کافی نخواهد بود. وظیفه، برچیدن خط مونتاژ بیوگرافی است که با تبادل جوانان با بودجه بنیاد شروع می‌شود، از طریق بورسیه‌های اندیشکده‌ها ادامه می‌یابدودردفاترکابینه یاهیئت مدیره شرکت‌ها خاتمه می‌یابد. مگراینکه این تسمه نقاله شکسته شود یا حداقل فراترازاتاق پژواک اقیانوس اطلس متنوع شود، هر«چهره تازه‌ای» همان واکنش‌های استراتژیک را تکرارخواهدکرد.

گزینه دیگرکاملاً واضح است: شاهد خونریزی ملت خود درخدمت نخبگان امپراتوری دیگری باشید یا ظرفیت تصمیم‌گیری برای آینده خود را بازپس بگیرید.

بنابراین، انتخاب دیگربین وضع موجودواصلاحات نیست، بلکه بین هژمونی وبقا است. ممکن است پنجره برای تغییرمسالمت‌آمیزدرحال بسته شدن باشد، اما هنوز به طورکامل بسته نشده است. درس گرفتن ازتاریخ هیچ تضمینی ارائه نمی‌دهد، اما فرصت‌هایی برای وقفه ایجاد می‌کند.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

The Transatlantic Split Myth: How U.S.-Europe Militarization Thrives Behind the Rhetoric

افسانه شکاف فراآتلانتیک: چگونه نظامی‌گری آمریکا و اروپا درپس لفاظی‌ها رونق می‌گیرد.

بودجه‌های دفاعی هماهنگ، دکترین‌های مشترک و کاهش رفاه، افسانه‌ی «شکاف» را آشکار می‌کند - در حالی که شهروندان هزینه‌ی آمادگی دائمی برای جنگ را پرداخت می‌کنند

نل

۲۳ مه ۲۰۲۵

 https://themindness.substack.com/

 «آنچه می‌بینید، همان چیزی نیست که به دست می‌آورید.» رنه ماگریت، وضعیت انسانی (۱۹۳۳). بوم نقاشی درون یک پنجره، تصویر نقاشی شده و منظره «واقعی» را در هم می‌آمیزد: مشابه روشی که گفتمان مودبانه دو سوی اقیانوس اطلس، دستور کار تجدید تسلیحات را پنهان می‌کند.

Alkusoitto: kohtelias riita Washingtonissa

Vuoden 2022 lopulla törmäsin Atlantic Councilin paneelikeskusteluun , jossa seurasin silloista SPD:n puheenjohtajaa Lars Klingbeilia, joka on nyt varakansleri ja valtiovarainministeri. Keskustelussa esitettiin pikemminkin huolellisesti verhoiltuja kutsuja sopia asioista, jotka eivät olleet niinkään kysymyksiä. Moderaattori esitti joukon oletuksia – Saksalla on ”johtava rooli ”, sen on ” luotava uusi rauhanjärjestys ” ja niin edelleen – ja sitten hän esitti mitä lempeimpiä kysymyksiä:

Se on Saksalle iso rooli . Oletko sitä mieltä, että se on valmis ottamaan sen roolin?

Klingbeil vastasi tunnustuvan nöyrästi:

Toivon niin , ja meidän on oltava valmiita… meidän on tehtävä läksymme .

Näkymä oli täynnä seremoniaa, ei jännitystä. Vieraileva saksalainen poliitikko raportoi ystävälliselle yhdysvaltalaisille ja Yhdysvaltojen rahoittamille asiantuntijoille. Asiantuntijat kehottivat häntä nopeuttamaan puolustusmenoja, ja kaikki nyökkäsivät vakavasti kahvikupin ääressä. Jos tältä "transatlanttinen jakautuminen" näyttää, en enää ymmärrä sanan "jako" merkitystä.

Selaamalla eurooppalaisia mielipidekirjoituksia ja ajatushautomoiden katsauksia löydät tutun kertosäkeen: Yhdysvallat ja Eurooppa "ajautuvat erilleen". Katso tarkemmin. Puolustusbudjetit Atlantin molemmin puolin kasvavat samaan tahtiin, turvallisuusdoktriinit jakavat samoja PowerPoint-dioja, ja EU, oletettu pasifistinen turvasatama, vastaa nykyään suuremmasta osasta maailman sotilasmenoja kuin Venäjä ja Kiina yhteensä. Kuilu on retorinen. Lähentyminen on aineellista, ja sitä rahoitetaan kotimaisten sosiaaliohjelmien hitaalla vähenemisellä.

Lisäksi: Todisteet eivät ole haudattuina; ne ovat siellä poliittisissa tiedotteissa, konferenssivideoissa ja toisinaan tahattomissa lipsahduksissa juuri niiltä ihmisiltä, jotka nyt toteuttavat Saksan seuraavaa suurta uudelleenaseistautumista. Tämän päivän kirjoitus käsittelee teatraalista irtautumista retoriikan (jako) ja käytännön (kuumeinen sotilaallinen ja finanssipoliittinen synkronointi) välillä.

I. Kriisi, joka ei ole

Muutaman kuukauden välein otsikot varoittavat Atlantin valtaistuimen tukahduttamisesta. Kommentaattorit vihjaavat liittouman päättymisen muistokirjoitukseen. Silti näiden sanojen alla politiikan koordinointi ja toteutus etenevät huomattavan harmonisesti:

• Puolustusbudjetit lähenevät nousuaan. Vuonna 2024 maailman sotilasmenot nousivat ennätykselliset 9,4 prosenttia; Saksa yksin nousi 28 prosenttia ja on nyt neljännellä sijalla maailmanlaajuisessa rankingissa Yhdysvaltojen, Kiinan ja Venäjän jälkeen. Nato blokkina vastaa 55 prosentista kaikista maapallon sotilasmenoista . SIPRI
• Naton puolustusmenojen tavoite. Yhdysvaltain presidentti Trump on kehottanut Naton jäseniä nostamaan puolustusbudjettejaan viiteen prosenttiin niiden bruttokansantuotteesta. Saksan ulkoministeri Wadephul (ennen ulkoministeriksi tuloaan hän sanoi kuuluisasti, että "Venäjä on aina ikuinen vihollisemme" ) on ilmaissut tukensa tälle ehdotukselle ja osoittanut, että se kattaa enemmän kuin perinteiset puolustusmenot. Tagesschau
• Yhteinen ymmärrys doktriineista. Pentagonin kansallisella puolustusstrategialla ja Berliinin uudella kansallisella turvallisuusstrategialla on sama kaksijakoinen huolenaihelista, kuten A. Wess Mitchell Marathon Initiativesta kirjoitti vuonna 2022 viitaten Venäjään ja Kiinaan "susina":

...Yhdysvaltojen tulisi toimia päättäväisesti nyt, mutta tavoilla, jotka eivät rajoitu vain "nykyhetkeen". ˮ Yhdysvalloilla on yksi suuri tilaisuus luoda Euroopassa osoitus, joka auttaa välttämään sodan Aasiassa. Toimimalla lähimpänä rekeä olevan suden kanssa se on paremmassa asemassa myöhemmin toimimaan suuremman suden kanssa, joka tarkkailee kukkulan laelta.

• Teollisuuspolitiikka lukkiutuu . Yhdysvallat ja Saksa pyrkivät kanavoimaan julkisia varoja kaksikäyttöteknologiaan, joka ruokkii sekä kilpailukykyä että sodankäyntikykyä tai yksinkertaisesti muuttamaan siviiliteollisuutta sotilaskäyttöön.

Missä on kuilu? Pääasiassa keskusteluohjelmissa, joissa sillä on kaksi poliittista tehtävää: (1) suojella eliittiä kotimaiselta vihalta sosiaalisten leikkausten vuoksi; (2) myydä suurempia sotilasmenoja vastahakoisena itseapuna pikemminkin kuin innokkaana uudelleenaseistautumisena.

Muistatko vuoden 2022 Atlantic Councilin paneelikeskustelun, jonka näytin teille alussa: Jos diplomaattinen kohteliaisuus riisutaan pois, viesti on selvä: Saksa aseistautuu nopeasti ja voimakkaasti, ei siksi, että Washington ja Berliini taistelevat, vaan koska ne eivät ole koskaan olleet näin synkronoituja.

Sivuhuomautuksena: Two Majors Telegram -kanavalla julkaistun julkaisun (arkistoitu 17. huhtikuuta 2025) mukaan Lars Klingbeil, nykyinen Saksan varakansleri ja valtiovarainministeri, vietti vuodet 2002–2003 Georgetownin vaihto-opiskelussa ja jopa suoritti harjoittelun Yhdysvaltain edustajainhuoneen tiedustelukomitean jäsenen Jane Harmanin luona. En ole vielä löytänyt riippumatonta dokumentaatiota tästä nimenomaisesta harjoittelusta. Klingbeilin oma ansioluettelo kuitenkin vahvistaa aiemman vuoden 2001 harjoittelun Friedrich-Ebert-Stiftungin New Yorkin toimistossa ja useita vierailuja Washingtoniin, mukaan lukien suljetun oven takana pidetyn pyöreän pöydän keskustelun American Council on Germany -kokouksessa vuonna 2022. CDU:n puolella Friedrich Merzin yhteydet ovat täysin tiedossa: hän toimi BlackRock Germanyn puheenjohtajana (2016–2020) ja Wall Streetin jättiläinen palkkasi hänet vuonna 2016 ( Handelsblatt ).

II. Avoimilla mikrofoneilla varustetut tehtävänjohtajat

Euraasian talouskomission nykyinen ministeri Sergei Glazyev totesi teoksessaan The Last World War , että " analyyttiset keskukset " ovat hioneet täydellisiksi uusia kognitiivisen ja hybridisodankäynnin teknologioita saavuttaakseen tavoitteensa turvautumatta aseelliseen voimaan. Yksi tällainen keskus on Stratfor , jota kutsutaan "varjo-CIA:ksi". Sen perustaja George Friedman (2014) tiivistää iloisesti Yhdysvaltojen vuosisadan mittaisen tavoitteen :

Yhdysvallat on kuluneen vuosisadan ajan pyrkinyt yhteen tavoitteeseen: välttämään minkään sellaisen hegemonin nousua , joka saattaisi hyödyntää Länsi-Euroopan teknologiaa ja pääomaa sekä Venäjän resursseja ja työvoimaa.

Friedmanin avoimuus on normi yritysrahoituksen tukemien ajatushautomoiden maailmassa, tai kuten Glazyev niitä kutsuisi, " tehtävienhoitajiksi ". Lauseke on virkistävän suorapuheinen, virkistävän vailla humanitaarista koristelua. Esimerkkejä näistä pitkän aikavälin strategioista ja tavoitteista, jotka on esitetty julkisesti jossain muodossa, on lukemattomia. Näiden suunnitelmien löytämiseksi ei tarvitse penkoa salaisia sähkeitä:

Peter Rough (2022) väittää Atlantik-Brückelle , jota johtaa entinen varakansleri Sigmar Gabriel , joka seurasi mielenkiintoista kyllä Friedrich Merziä vuonna 2019, kirjoittamassaan artikkelissa ” Saksan on suojeltava Eurooppaa ”:

Kiinan nousu kiinnittää päivä päivältä enemmän amerikkalaisten huomiota, minkä vuoksi Saksan on kiireellisesti ryhdyttävä helpotukseen Yhdysvaltojen jalansijassa Euroopassa.

Lisäksi hän huomautti:

Euroopan vaikutusvaltaisimpana, vauraimpana ja mahtavimpana maana Saksan on otettava viestikapulan ote.

Kappale ei tietenkään ole valinta; se on jotain, johon joko tartut tai pudotat. Berliini päätti tarttua siihen.

Pentagonin alivaltiosihteeri Elbridge Colby Marathon Initiativesta ja nykyinen puolustusministeri twiittasi tänä vuonna, että Berliinin tulisi " nostaa puolustusmenot viiteen prosenttiin bruttokansantuotteestaan" ja lupasi puolustusministeriön auttavan " tämän välttämättömän ja kriittisen tehtävän mahdollistamisessa " työskentelemällä tiiviisti liittolaistensa kanssa.

Ja mahdollisesti, varsin paljastava ja silmiinpistävin, myös Colbyn artikkelista nimeltä Strategic Sequencing (2024):

Meidän tulisi tehdä selväksi, ettei kyse ole Euroopan "hylkäämisestä". Vaikka Yhdysvallat olisi asettanut Aasian etusijalle, se on eurooppalainen suurvalta ja sillä on edelleen pakottavia strategisia syitä pitää tietynlaisia huippuluokan sotilaallisia varusteita kyseisellä toimialueella sekä eurooppalaisten kykyjen parantamiseksi että voiman projisointipisteeksi muihin paikkoihin, myös Aasiaan. Koko asian ydin on hallita aikaa viisaasti käyttämällä Ukrainassa ja Israelissa käynnissä olevia sijaissotia oman sodankäyntikykymme lisäämiseen, jotta suurempi ja merkittävämpi sota voidaan vielä välttää lisääntyneen voimamme ansiosta.

Tuo jatkuva tukikohtien läsnäolo sekä ydinaseiden sateenvarjositoumukset ja Naton päätösvalta tekevät Washingtonista hänen sanavarastossaan Euroopan mahtiaseman . Lisäksi Yhdysvallat pitää siellä joukkojaan niinkään puolustaakseen maanosaa sinänsä kuin tarjotakseen strategisen ponnahduslaudan . Yhdysvaltojen kutsuminen " eurooppalaiseksi mahtiksi" on hänelle lyhenne sanoista: Yhdysvallat on edelleen yksi ratkaisevista ulkopuolisista toimijoista, jotka muokkaavat Euroopan (epä)turvallisuusjärjestystä.

Toisin sanoen, kun poliittiset arkkitehdit puhuvat julkisesti, usko transatlanttiseen avioeroon alkaa näyttää naiivilta. Riita on teatteria; avioliitto kukoistaa.

---

III. Retoriikka budjettipavlovina

Sosiaaliohjelmat eivät kuole valiokuntahuoneissa; ne kuolevat oikeutuksen valtakunnassa. Setä Samulin uhkaavan hylkäämisen myötä saksalaiset äänestäjät hyväksyvät sen, ettei heidän 49 euron junalippuaan voida uusia, koska Bundeswehr tarvitsee uusia F-35-hävittäjiä. Transatlanttinen taakanjako näkyy vihdoin palkkakuitissasi ylimääräisenä puolustusmaksuna tai koululounastukien hiljaisena katoamisena. Kierre on elegantti ja armoton.

Ensimmäinen maailmansota, toinen maailmansota, kylmä sota: sama peli, eri pelipaidat. Kun Berliini luopui flirttailusta Moskovan kanssa syyskuussa 2022, Bidenin hallinto kiirehti sitomaan Saksan kaksoistehtävään: tuentaa Naton itäistä sivustaa ja vapauttaa Yhdysvaltojen kaistanleveyttä Intian ja Tyynenmeren alueelle. Tehtävän johtaminen, jota nykyinen Trumpin hallinto jatkaa.

---

IV. Miksi Berliini? Lyhyt katsaus delegaatioiden sukupuuhun

Yhdysvallat ei voi partioida sekä Itämeren rannikkoa että Taiwaninsalmea ylivoimaisella joukolla. Jonkun eurooppalaisen on pidettävä linjaa, kun lentotukialusryhmät höyryävät itään. Esiin astuu Saksa: maantieteellisesti keskeinen, finanssipoliittisesti tasapainoinen ja psykologisesti lunastuksen janoinen (toisin kuin muut Euroopan maat, jotka eivät finanssipoliittisesti pysty hillitsemään kasvavia sotilasmenoja).

Ajatus ei ole uusi. 1990-luvulta lähtien Yhdysvaltojen toimintaperiaatteissa puhuttiin Saksasta, jonka pitäisi " kasvaa " Naton sisällä. Lukekaa vaikka tämä osuvasti otsikoitu RAND-paperi " Saksan geopoliittinen kypsyminen " vuodelta 1993. Tai katsokaa tätä vuoden 1995 Naton paperia , joka sisältää osion nimeltä " Venäjän arvoitus " ja sen jälkeen " Saksan kysymys ", jonka sisällön voitte arvata. Uutta on Berliinin halukkuus omaksua aikuisten asu Naton sisällä ilman vastalauseita. Zeitenwende -puhe (helmikuu 2022) ja Klingbeilin seurantapuhe ( lokakuu 2022) repivät vuosikymmeniä kestäneen sotilaallisen pidättyväisyyden useiden minuuttien liittopäivien suosionosoituksissa. Tämän militaristisen innostuksen on nyt huipentanut nykyisen liittokansleri Merzin ensimmäinen liittopäivien puhe , jossa hän sanoo:

Haluamme pystyä puolustamaan itseämme, jotta meidän ei tarvitse puolustaa itseämme. Vahvuus estää aggressiota, kun taas heikkous houkuttelee sitä. Tavoitteena on siis, että Saksa ja Eurooppa olisivat niin vahvoja, ettemme koskaan joutuisi käyttämään aseitamme. Liittovaltio antaa Bundeswehrille kaikki tarvittavat taloudelliset resurssit, jotta siitä tulisi perinteisesti Euroopan vahvin armeija.

Miksi suostumus? Kolme päällekkäistä motiivia:

1. Eliitti jatkuu kylmän sodan lännen kanssa: SPD:n ja CDU:n hahmot kiipeävät edelleen atlantistien putkilinjojen kautta – Konrad-Adenauer-Stiftungin apurahat, Atlantik-Brücke-apurahat (Merz oli aikoinaan sen puheenjohtaja) ja Yhdysvaltain-opiskelijajaksot, kuten Klingbeilin vuodet Georgetownissa. Kaava jatkuu uudessa hallituksessa: Merz on nimittänyt transatlanttisen ihmelapsen Jacob Schrotin – Initiative Junior Transatlantikerin perustajan – sekä esikuntapäälliköksi että uuden kansallisen turvallisuusneuvoston johtajaksi, vetämällä ulko- ja turvallisuuspolitiikan valvonnan kanslianvirastoon ja pois ulkoministeriöstä.
2. Teollisuuden ja armeijan voittopoolit. Rheinmetallin osakekurssi kolminkertaistui Zeitenwenden ja äskettäin ilmoitettujen sotilasmenoihin tehtyjen investointien jälkeen ; startupit ryntäävät Bundeswehrin innovaatiokeskuksiin. Kotimainen pääoma pitää johtotehtävistä, joihin liittyy hankintamenojen tuhlausta.
3. Historiallinen aavekipu. Esimerkiksi saksalaisen konservatismin (ja ei vain konservatismin) ilmentymä, kun entinen ulkoministeri Baerbock puhui Atlantin neuvostolle ja kertoi tarinan siitä, kuinka hänen isoisänsä taisteli puna-armeijaa vastaan itärintamalla talvella 1945. Tämä, hän sanoo, on hänen inspiraationsa taistelemiseen Euroopan ja Ukrainan puolesta. Sitä vastoin, tai ei ollenkaan, AfD:n parlamenttiryhmän puolustuspolitiikan tiedottaja Lucassen, Naton ja Israelin fani, vaati massiivista uudelleenaseistautumista ja asevelvollisuutta AfD:n puolesta. Hän arvostaa myös Hitlerin Wehrmachtin saavutuksia isänsä, joka myös taisteli itärintamalla, saavutusten kautta ja jopa twiittasi : " Tähän päivään asti tämän taistelun keskeiset päivämäärät ja nimet ovat tuttuja Bundeswehrin sotilaillemme, vaikka poliittinen johto yrittääkin tukahduttaa sen." ) ei ole koskaan täysin käsitellyt vuoden 1945 tappiota, jota se koettiin vähemmän vapautuksena kuin nöyryytyksenä. Liberaalin internationalismin kaapuun verhottu uudelleenaseistautuminen tarjoaa polun ylpeyden palauttamiseen ilman suoraa kostoa.

Washingtonille tämä on ihanteellista. Sen sijaan, että suostuttelet 27 EU-pääkaupunkia, kuiskailet Berliinissä ja annat aaltojen levitä toimitusketjuja pitkin Vilnasta Valenciaan.

---

V. Uudelleenaseistamisesta historialliseen revisionismiin — Merz ja kadonnut puna-armeija

Mikään suuri liikekannallepano ei ole täydellinen ilman uutta perustusmyyttiä. Esiin astuu Friedrich Merz, entinen BlackRockin valovoimainen henkilö, nykyinen valtiovarainministeri. Valmistautuessaan V-päivän 80-vuotisjuhlaa hän julisti :

Haluan ilmaista kiitollisuuteni länsiliittoutuneille , jotka vapauttivat Saksan kansallissosialismin vallasta.

Neuvostoliitto – 27 miljoonaa kuollutta – jätettiin tyhjäksi. Merz ei myöntänyt Puna-armeijan roolia. Hän oli ainoastaan toistanut Trumpin oman äskettäisen unohduksen. Logiikka on läpinäkyvä: jos tämän päivän vihollinen on Moskova, eilisen liittolainen on pyyhittävä pois muistista.

Tämä ei ole viatonta unohtelua. RT Onlinen analyysi kuvaa liikkeen laskennallisesti seuraavasti:

Berliini juoksee itään … Saksa näkee kalliissa sotavalmisteluissa historiallisen tilaisuuden karsia kaikki vuoden 1945 jälkeiset rajoitukset ja saada takaisin vaikutusvaltansa Keski- ja Itä-Euroopassa.

Tuo kunnianhimo laukaisee samat ahdistukset, jotka vaivasivat mannerta vuosina 1914 ja 1939. Raportti jatkuu:

Puolalaiset, tšekit ja muut valtiot tietävät, että heistä voi tulla Saksan rehuksi... He rakentavat omat joukkonsa – ei vain Venäjää vaan myös Saksaa vastaan

Saksan pitkä muisti: Miksi Berliini tottelee hymyillen

Ymmärtääksemme, miksi nykyajan Saksan johtajat, kuten Klingbeil, ja nyt liittokansleri Friedrich Merz, kantavat iloisesti Yhdysvaltojen viestikapulan, meidän on tehtävä kiertotie yhteiskunnallis-historiallisen polkuriippuvuuden läpi . Missä en tosin ole asiantuntija, joten hahmottelen vain, mikä minua hämmästyttää:

Pirstaloituneet alkuvaiheet

Pyhästä saksalais-roomalaisesta keisarikunnasta 1700-luvulle asti Saksan maat olivat säätyjen ja vapaiden kaupunkien mosaiikki . Uskollisuus virtasi pystysuunnassa paikallisille lordeille, ei horisontaalisesti kansalliselle parlamentille. Byrokraattiset lait kukoistivat ruhtinaallisissa hoveissa; kansanedustus ei kukoistanut.

Preussilainen univormun ja virkailijan fuusio

1700-luvun kameralistinen valtio laski puita, talonpoikia ja kaloreita, kun taas armeija tarjosi nopeimman sosiaalisen kohotuksen. Vuoteen 1900 mennessä univormu kantoi mukanaan moraalista sädekehää, jonka Zuckmayer myöhemmin vääristi romaanissaan Der Hauptmann von Köpenick .

Vallankumoukset lykätty

Epäonnistuneet kansannousut – 1525, 1848, 1918 – opettivat liberaaleja pelkäämään kaaosta enemmän kuin despotiaa. Keskiluokka teki sopimuksia kuninkaiden ja junkkereiden kanssa; poliittinen moderniteetti saapui puolitiehen jääneenä, ilmiötä, jota historioitsijat kutsuvat osittaiseksi modernisaatioksi . Asiantuntija-näkemyksiä tästä aiheesta varten suosittelen lämpimästi tätä artikkelia .

Sonderwegin krapula

Vielä tänäkin päivänä Saksan sosiohistorialliset kulttuurimallit tuntuvat kallistuvan sääntöjen, titteleiden ja paksujen käyttöohjeiden suuntaan. Kun Washington ojentaa Berliinille tehtävälistan – ”saavuta 5 prosenttia, lähetä joukkoja Liettuaan” – se resonoi syvään juurtuneen tavan kanssa: ylhäältä tehtävät ovat tapa säilyttää järjestys .

Sopivasti historioitsija ja vastavalittu kulttuuriministeri Wolfram Weimer kerskuu teoksessaan Das konservative Manifest , että vanhat preussilaiset hyveet, Fleiß, Treue, Gehorsam, Disziplin (ahkeruus, uskollisuus, tottelevaisuus, kuri) , ansaitsevat paluun. Kulttuurimaaperä (ymmärrettynä esineinä ja sosiaalisina käytäntöinä, jotka muuttuvat vain hitaasti) on hedelmällinen; Washington vain toimittaa lannoitetta.

---

VI. Kiina-alibi

Washingtonin usein toistuva käänne Aasiaan on orkesteripartituurin viimeinen nuotti, ja sillä on hintansa Euroopalle. Yhdysvaltain entinen puolustusministerin apulainen Eldridge Colby ilmaisee asian Münchenin turvallisuuskonferenssin Zeitenwende — Wendezeiten -raportissa (2020):

Yhdysvaltojen näkökulmasta "historian lopun" aikakausi on ohi. Amerikka on sisäistänyt tämän tosiasian ja on yhä päättäväisempi keskittymään suurvaltakilpailuun. Tämä tarkoittaa keskittymistä sen varmistamiseen, että Kiina ei hallitse Aasiaa – vaativa tavoite, joka muokkaa kaikkea Amerikan toimintaa vallassa olevasta puolueesta riippumatta . Tässä valossa Amerikka tarvitsee Saksan, joka jakaa tämän huolen ja on halukas osallistumaan tähän pyrkimykseen, erityisesti Euroopassa... Eurooppa ja Amerikka eivät varmasti halua machtpolitik-Saksaa, mutta niille sopisi paremmin avoimempi ja realpoliittisempi Saksa. Nyt ratkaisevaa on, että Saksa toteuttaa nämä menositoumukset – nopeasti – jotta se voi käyttää todellisia, taistelukelpoisia joukkoja, jotka kykenevät torjumaan ja siten estämään Venäjän hyökkäyksen Natoa vastaan.

Colbyn logiikka on karu: Saksan on ryhdyttävä toimiin Venäjää vastaan, jotta Yhdysvallat voi varata joukkoja Kiinalle. Implisiittinen sopimus ”pysy ydinasevaltiomme sateenvarjon alla, mutta todista kykysi Donbasin aroilla” avaa Saksan valtiovarainministeriön, samalla kun se sopii siististi yhteen Berliinin oman pelon kanssa vaarantaa Kiinan-vientiä: riskien vähentäminen, kyllä; irtikytkentä, ei vielä.

---

VII. Mitä Venäjä näkee – ja miksi sillä on merkitystä

Moskovan näköalapaikalta Yhdysvaltojen siunaama saksalaisten joukkojen kokoontuminen näyttää aavemaisen hidastetulta vuodelta 1941. Dmitri Medvedev leimaa Merzin "natsiksi" uhkaamisesta pitkän kantaman ohjuksilla; Venäjän valtiontelevisio näyttää uudelleen arkistomateriaalia mutisten "ei koskaan enää".

Moskovassa asuva konkaritoimittaja John Helmer esittää Kremlin näkemyksen suorasukaisesti Dialogue Worksissa :

Venäjän vakava, vakava huolenaihe ei ole Britannian armeija. Se ei ole Ranskan armeija – vaikka ranskalaisilla onkin ydinaseita, joiden sijoittamista jotkut jopa ehdottavat Saksaan. Saksa on Venäjän näkökulmasta vakavin nouseva turvallisuusuhka, eikä tätä mainita missään hänen tiedotteissaan. Merz on juuri nimittänyt ulkoministeriksi Johann Wadephulin – yhden pitkäaikaisista avustajistaan, entisen Bundeswehrin upseerin ja Venäjän kovan linjan vihaajan. Moskovan näkökulmasta suurin keskipitkän aikavälin vaara on, että tuleva Trumpin hallinto rahoittaa ja toimittaa Saksan 50 miljardin euron uudelleenaseistamisohjelman, jonka Wadephul on avoimesti sanonut olevan suunnattu Venäjän vastaiseen taisteluun.

Moskovassa kuulemansa tärkein viesti: ” Kärsimme kerran saksalaisten käsissä; emme salli sitä enää. ”

Nämä pelot, jotka toteutuvat nykyisessä Euroopan militarisaatiossa, ohjaavat Kremlin päätöksentekoa. Jokainen Baltian maihin sijoitettu uusi Eurofighter kaventaa diplomaattista sivurajaa ja nostaa ydinaseiden (tai tavanomaisen sodan) partaalla olemisen panoksia. Washington saa kaksirintaisen eristyksen; tavalliset eurooppalaiset perivät hiuksenhienovaraisen rajan.

VIII. Miksi repeämäkertomus on hyödyllinen (ja siksi kestävä)

Budjetin alkemia

• Väite : ”Yhdysvallat on kyllästynyt suojelemaan Eurooppaa.”
• Vaikutus : Saksalaiset äänestäjät hyväksyvät säästötoimet "ottaakseen vastuun".

Teollisuuden luovutus

• Väite : ”Euroopan on tuettava Ukrainaa samalla tavalla kuin Yhdysvallat.”
• Vaikutus : EU ohjaa koheesiorahastoja ammustehtaille; Pentagon siirtää varoja Etelä-Kiinan merelle.

Diplomaattinen savu

• Väite : ”Ranskan ja Saksan välinen kitka osoittaa EU:n itsenäisyyttä.”
• Vaikutus : Washington kirjoittaa edelleen käsikirjan, kun taas Pariisi ja Berliini kiistelevät rekvisiitasta.

Todellinen kuilu: kansalaiset vs. pysyvä sotakoalitio

Väitetty transatlanttinen jakautuminen peittää alleen todellisen kuilun linjan, joka on Yhdysvaltojen ylivallan säilyttämiseen pyrkivän johtajien ja rahoitusalan luokan sekä väestön välillä, jotka rahoittavat tätä hanketta korkeammilla vuokrilla, pienemmillä eläkkeillä ja riskialttiimmilla turvallisuusympäristöillä.

Kun liittokansleri Merz kiittää vain länsiliittoutuneita, hän turvallistaa muistia oikeuttaakseen huomisen asekaupat. Kun Pentagonin virkamiehet twiittaavat, että Berliinin on saavutettava 5 prosentin puolustusmenot bruttokansantuotteestaan, he eivät nuhtele vapaamatkustajia; he ulkoistavat Washingtonin Euroopan askareita, jotta Yhdysvaltain laivasto voi eristää Etelä-Kiinan meren. Kun ajatushautomot vakuuttavat meille, että "Euroopan on johdettava", he todellisuudessa käskevät kuntien rahastonhoitajia sulkemaan kirjastot ennen kuin he peruuttavat drone-tilaukset.

”Ja joka kerta, kun porvarilliset poliitikot puolustivat Euroopan yhtenäisyyden ajatusta […], se oli aina imperialistinen hirviö.” – Rosa Luxemburg, Friedensutopien (1911), käännetty saksasta.

Loppusanat: Seuraa rahaa

Aito kuilu ilmenisi eriävinä budjetteina, yhteensopimattomina oppeina ja vihamielisinä kauppablokkeina. Meillä on päinvastoin: synkronoitu kulutus, yhteentoimivat opit ja niin samankaltaiset teollisuuspolitiikat. Mikään tästä ei ole väistämätöntä. Eliitit koordinoivat, koska se toimii heille; yleisö voi koordinoida, koska internet mahdollistaa edelleen horisontaalisen vaihdon. Joten tässä on kysymys:

• Lähetä tämä artikkeli ystävällesi, joka edelleen uskoo liiton olevan eron partaalla.
• Tue riippumattomia tiedotusvälineitä , jotka tarkastelevat sotilasteollisuuden tarinoita; siteeraa tietoja, seuraa rahaa.
• Kiistele muistosodat. Vaadi, että Puna-armeijan kuolleilla on väliä; historian pyyhkiminen on sotaa edeltävää propagandaa, ja olemme nähneet, mihin se johtaa.

Todellinen jakolinja ei ole Washington vastaan Bryssel, vaan kansalaiset vastaan pysyvät sodankäynnin johtajat. Tämän todellisuuden nimeäminen on ensimmäinen askel kohti tämän teatterin lopettamista.

-----------------------------------

Jeff Rich

24. toukokuu.2025

Erinomainen analyysi. Mielestäni Merzin neuvonantajia ja puheita koskevat havainnot olivat informatiivisia. Olen samaa mieltä siitä, että liitto pitää paikkansa strategisen, poliittisen eliitin tasolla, ja sen lähtökohtana on, että Eurooppa palvelee Yhdysvaltojen globaalia valtaa. Mietin kuitenkin, eivätkö sosiokulttuuriset erot ajan myötä syvempää jakautumista. Se ajaa yhteiskunnan jakautumista, ja Trumpin raakuus antaa ihmisille tekosyyn rikkoa Amerikan loitsu. Yhdysvaltain eliitin rutiininomainen halveksunta Eurooppaa kohtaan – joka muistuttaa minua Britannian kuninkaan asenteista – voi myös provosoida irtautuneita eliittejä. Varsinkin jos Yhdysvaltain eliitin huonot päätökset ja epäonnistunut Kiinan-sota aiheuttavat katastrofien ketjureaktion. Kiitos ajattelemisen aiheista.

·     این مقاله هم درهمین زمینه بوده وجالب است:

Vieraan vallan etuja ajavien johtajien mysteeri

Olli Tammilehto

 https://www.tammilehto.info/vier-val-etu-ajam150.php

 

Valtioiden ajatellaan yleisesti ajavan omia turvallisuus- ja talousetujaan. Viime vuosina kuitenkin useat Euroopan maat ovat tehneet päätöksiä, jotka ovat selvästi niiden omien etujen vastaisia, mutta edistävät Yhdysvaltain etuja. Esimerkiksi Suomi on solminut USA:n kanssa niin sanotun puolustusyhteistyösopimuksen eli DCA:n. Sopimuksen mukaan Yhdysvallat voi rakentaa Suomeen 15 sotilastukikohtaa. Yksi niistä tulee olemaan Lapissa lähellä Venäjän tärkeintä ydinsukellusvenetukikohtaa. Tekemällä Suomesta Venäjän ohjusten ensimmäisen maalitaulun ja lisäämällä jännitteitä kahden ydinasevallan välillä DCA vaarantaa Suomen turvallisuuden. Sen sijaan sopimus edistää presidentin vaihdoksista riippumattoman USA:n hallinto- eli syvävaltion pitkäaikaisia pyrkimyksiä. Niihin kuuluu kilpailevien suurvaltojen nousun estäminen ja siihen liittyvät yritykset saartaa, horjuttaa ja heikentää Venäjää¹.

Saksa ja monet muut Euroopan maat ovat siirtyneet Venäjän maakaasusta sitä paljon kalliimpaan USA:n maakaasuun, mikä on johtanut talousvaikeuksiin Euroopassa mutta suuriin voittoihin Yhdysvalloissa. Hiljattain Euroopan Nato-maat päättivät nostaa sotilasmenojen osuuden bruttokansantuotteesta 5 %:iin. Koska näiden maiden aseteollisuuden kapasiteetti ei ole suuri, päätös on kultakaivos Yhdysvaltojen sotilasteolliselle kompleksille. Samalla lisätään USA-johtoisen järjestelmän ja Venäjän sotilaallisen yhteenoton todennäköisyyttä. Ellei sota eskaloidu täysimittaiseksi ydinsodaksi, sitä ei sodittaisi Pohjois-Amerikassa vaan Euroopassa.

Miksi maanosamme valtiojohtajat käyttäytyvät näin omituisesti? Tähän mysteeriin tuo valoa hiljattain julkaistu artikkeli ”Elite Capture & European Self-Destruction: The Hidden Architecture of Transatlantic Hegemony” (Eliitin kaappaus ja Euroopan itsetuho: Transatlanttisen hegemonian piilorakenne)². Se tuo esiin, miten Saksan poliittinen eliitti on saatu samaistumaan Yhdysvaltain etuihin. Tässä työssä keskeisiä ovat olleet sellaiset organisaatiot kuin Atlantik-Brücke, Atlantic Institute, German Marshall Fund ja Fullbright-ohjelma. Ne ovat kouluttaneet johtajakandinaatit sekä luoneet tietynlaisen tiedontuotantotavan, johtajien valintajärjestelmän ja eliittiverkoston. On syntynyt hallitseva ajattelutapa, jonka asettaa tiukat rajat poliittiselle mielikuvitukselle. USA-myönteisyys on ikään kuin ajettu eliitin selkäytimeen. Eliittiin istutettua USA-henkisyyttä vahvistetaan ja yhteistä strategiaa hahmotellaan joka vuosi monissa kansainvälisissä tapaamisissa kuten esimerkiksi Münchenin turvallisuuskonferenssissa ja Bilderberg-kokouksissa.

Samanlaista eliitin kaappausta Yhdysvallat on harrastanut ympäri maailmaa. Se on olennainen osa USA:n valtaa edistävää sosiaalista teknologiaa. Tällainen vallankäyttö on Yhdysvalloissa jo vanhaa. Presidentti Woodrow Wilsonin ulkoministeri Robert Lansing totesi vuonna 1924: ”Meidän täytyy avata yliopistomme nuorille kunnianhimoisille meksikolaisilla ja kasvattaa heidät amerikkalaiseen elämäntapaan ja arvoihin sekä kunnioittamaan USA:n johtoa... Ajan myötä nämä nuoret ihmiset pääsevät tärkeisiin asemiin, mahdollisesti jopa presidentiksi. Ja ilman että Yhdysvaltojen tarvitsee käyttää yhtään senttiä tai ampua yhtään laukausta, he tekevät, mitä tahdomme, ja toteuttavat tämän paremmin ja radikaalimmin, kuin mitä itse olisimme voineet tehdä.”³

Yliopistojen lisäksi ulkomaisia eliittejä tai niihin pyrkiviä on liotettu amerikkalaisissa "arvoissa” erilaisten kurssien ja vierailuohjelmien puitteissa. Yksi sellainen on USA:n ulkoministeriön IVLP-ohjelma (Kansainvälisten vieraiden johtajuusohjelma), jonka läpikäyneistä ihmisistä sadat ovat myöhemmin päässeet pääministerin tai presidentin asemaan omissa maissaan. Suomesta tähän joukkoon kuuluvat Sauli Niinistö, Tarja Halonen, Jyrki Katainen, Matti Vanhanen, Paavo Lipponen, Esko Aho, Harri Holkeri ja Anneli Jäätteenmäki⁴.

Yksi suomalainen valtiojohtaja, joka saapui politiikan näyttämölle perusteellisesti ”amerikkalaisissa arvoissa” uitettuna, on Alexander Stubb. Hän itse kertoo tästä prosessista laveasti elämänkerrallisessa haastattelukirjassa ”Alex”⁵. Stubb oli lukioaikana opiskelijavaihdossa USA:ssa ja opiskeli yhteiskuntatieteitä yhdysvaltalaisessa yliopistossa. Hän tunnustaa, että täällä hänen ajattelutapansa muuttui amerikkalaisemmaksi. Myöhemmin Stubb opiskeli Bruggessä ranskan taitoa vaativassa Eurooppa-yliopistossa. Siellä hän ystävystyi Valerie Plame -nimisen yhdysvaltalaisen kanssa. Tämä pääsi aina läpi tenteissä, vaikkei osannutkaan kovin hyvin ranskaa. Plame piti yhteyttä Stubbiin pitkään opintojen jälkeen. Vuonna 2003 paljastui, että Plame oli CIA:n agentti⁶.

Viisi vuotta myöhemmin Stubb oli vielä liittoutumattoman Suomen ulkoministeri ja osallistui Georgian sodan aselepo- ja rauhanneuvotteluihin. Ilmeisesti hän todellisuudessa edusti neuvotteluissa lähinnä Yhdysvaltoja, sillä USA:n ulkoministeri Condoleezza Rice piti Stubbiin jatkuvasti yhteyttä – jopa silloin kuin tämä juoksi Helsinki City Marathonia⁷.

Neuvostoliitolla oli aikanaan jossain määrin samanlaisia pyrkimyksiä liottaa valtiojohtajakandinaatteja omissa "arvoissaan"(Minä: Liotettu ns. Amerikkalaisessa arvoammeessa/ Uitettu omissa arvoissa). Ne olivat kuitenkin hyvin vaatimattomia verrattuna Yhdysvaltojen toimiin ja rajoittuivat lähinnä kommunististen puolueiden jäseniin. Lähes kaikkien suomalaisten puolueiden nuoria kellokkaita kyllä kutsuttiin vierailuille, mutta niiden funktio lienee ollut lähinnä erottaa jyvät akanoista: ketkä olivat valmiit toistamaan silloista ”Nato-liturgiaa” eli neuvostoliittolaisten mielistelyä tilanteesta riippumatta.

Vuonna 1977 onnistuin pääsemään tällaiselle vierailulle, vaikken kuulunutkaan minkään puolueen nuorisojärjestöön. Delegaatiomme harjoitti ystävyyssuhteita opiskelijoiden työleirillä, joka rakensi jättinavettaa Tulan alueella ilman lapioita suurempia työvälineitä. Minä ja kaksi sosiaalidemokraattia erottauduimme akanoina, kun kehtasimme kysyä, miksi leirioleskelumme piteni yhtäkkiä viikolla sovitusta. Delegaation johtaja keskustalainen Marjo Hirsimäki, alaryhmämme kokoomukselainen johtaja ja monet muut leirin suomalaisista paheksuivat syvästi huonoa käytöstämme. He osoittautuivat näin hyviksi neuvostoystäviksi. Hirsimäki kunnostautui asiassa aivan erityisesti, sillä hän kävi Neuvostoliiton Helsingin lähetystössä pyytämässä anteeksi sopimattomia kysymyksiämme.

Jos Neuvostoliitto ei olisi hajonnut, sen taidot suomalaisten poliitikkojen integroinnissa olisivat todennäköisesti kehittyneet. Silloin Stubbin kaltaiset nousujohtoista uraa tavoittelevat nuoret miehet olisi uitettu aivan toisenlaisissa ”arvoissa”.

1Ks. esim. U.S. Department of Defense: ”2022 National Defence Strategy” (Washington D.C.: United States Government, 27.10.2022), https://media.defense.gov/2022/Oct/27/2003103845/-1/-1/1/2022-NATIONAL-DEFENSE-STRATEGY-NPR-MDR.PDF; James Dobbins ym.: ”Overextending and Unbalancing Russia: Assessing the Impact of Cost-Imposing Options” (RAND Corporation, 24.4.2019), https://www.rand.org/pubs/research_briefs/RB10014.html.

2Nel Bonilla: ”Elite Capture & European Self-Destruction: The Hidden Architecture of Transatlantic Hegemony”, Worldlines – The threads connecting geopolitics, 29.6.2025, https://themindness.substack.com/p/elite-capture-and-european-self-destruction.

3”1924 Carta de Robert Lansing”, Memoria Política de México, 2024, https://www.memoriapoliticademexico.org/Textos/6Revolucion/1924CRL.html.

4Wikipedia contributors: ”International Visitor Leadership Program”, Wikipedia, 12.6.2025, https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=International_Visitor_Leadership_Program&oldid=1295203891.

5Alexander Stubb ja Karo Hämäläinen: Alex (Helsinki: Otava, 2017).

 ترجمه ی ماشینی

راز رهبران طرفدار قدرت‌های خارجی

به طورکلی تصورمی‌شود که کشورها منافع امنیتی واقتصادی خود را دنبال می‌کنند . با این حال، درسال‌های اخیر، چندین کشوراروپایی تصمیماتی گرفته‌اند که آشکاراخلاف منافع خودشان است اما منافع ایالات متحده را ارتقا می‌دهد. به عنوان مثال، فنلاند توافقنامه‌ای به نام توافقنامه همکاری دفاعی (DCA) با ایالات متحده امضا کرده است.  طبق این توافقنامه، ایالات متحده می‌تواند ۱۵ پایگاه نظامی در فنلاند بسازد. یکی از آنها درلاپلند، نزدیک به پایگاه اصلی زیردریایی هسته‌ای روسیه خواهد بود. با تبدیل فنلاند به اولین هدف موشک‌های روسیه وافزایش تنش‌ها بین دو قدرت هسته‌ای، DCA امنیت فنلاند را به خطرمی‌اندازد. درعوض، این توافقنامه جاه‌طلبی‌های بلندمدت دولت ایالات متحده یا دولت پنهان را که مستقل از تغییرات ریاست جمهوری است، ترویج می‌دهد. این موارد شامل جلوگیری ازظهور قدرت‌های بزرگ رقیب وتلاش‌های مرتبط برای محاصره، بی‌ثبات کردن وتضعیف روسیه است. آلمان وبسیاری ازکشورهای اروپایی دیگرازگاز طبیعی روسیه به گاز طبیعی بسیارگران‌تر ایالات متحده روی آورده‌اند که منجربه مشکلات اقتصادی در اروپا اما سودهای کلان درایالات متحده شده است. اخیراً، کشورهای اروپایی عضوناتو تصمیم گرفتند هزینه‌های نظامی خود را به ۵٪ ازتولید ناخالص داخلی خود افزایش دهند. ازآنجایی که این کشورها صنعت تسلیحاتی بزرگی ندارند، این تصمیم برای مجتمع نظامی-صنعتی ایالات متحده حکم معدن طلا را دارد. درعین حال، احتمال رویارویی نظامی بین سیستم تحت رهبری ایالات متحده و روسیه را افزایش می‌دهد. اگرجنگ به یک جنگ هسته‌ای تمام عیار تبدیل نشود، درآمریکای شمالی رخ نخواهد داد، بلکه دراروپا خواهد بود. چرا رهبران قاره ما اینقدرعجیب رفتارمی‌کنند؟ مقاله‌ای که اخیراً منتشر شده است با عنوان «دستگیری نخبگان و خودویرانگری اروپایی: معماری پنهان هژمونی ترانس آتلانتیک»۲ این راز را روشن می‌کند. این مقاله نشان می‌دهد که چگونه نخبگان سیاسی آلمان وادار به همذات‌پنداری با منافع ایالات متحده شده‌اند. سازمان‌هایی مانند پل آتلانتیک، موسسه آتلانتیک، صندوق مارشال آلمان و برنامه فولبرایت در این کار نقش محوری داشته‌اند. آنها رهبران کانادایی را آموزش داده‌اند و روشی خاص برای تولید اطلاعات، سیستمی برای انتخاب رهبران و یک شبکه نخبگان ایجاد کرده‌اند. یک طرز فکر غالب ظهور کرده است که محدودیت‌های دقیقی بر تخیل سیاسی اعمال می‌کند. احساسات طرفداری از آمریکا به ستون فقرات نخبگان رانده شده است. ذهنیت طرفداری از آمریکا که در نخبگان القا شده است، تقویت شده و هر ساله در بسیاری از جلسات بین‌المللی، مانند کنفرانس امنیتی مونیخ و جلسات بیلدربرگ، یک استراتژی مشترک ترسیم می‌شود. ایالات متحده در سراسر جهان درگیر جذب نخبگان مشابه بوده است. این بخش اساسی از فناوری اجتماعی است که قدرت ایالات متحده را ارتقا می‌دهد. این نوع استفاده از قدرت در ایالات متحده از قبل قدیمی شده است. رابرت لنسینگ، وزیر امور خارجه رئیس جمهور وودرو ویلسون، در سال ۱۹۲۴ اظهار داشت: "ما باید دانشگاه‌های خود را به روی جوانان مکزیکی جاه‌طلب باز کنیم و آنها را با سبک زندگی و ارزش‌های آمریکایی و با احترام به رهبری آمریکا تربیت کنیم... به مرور زمان، این مردان جوان به سمت‌های مهم، شاید حتی به ریاست جمهوری، ارتقا خواهند یافت. و بدون اینکه ایالات متحده مجبور باشد یک سنت خرج کند یا یک گلوله شلیک کند، آنها کاری را که ما می‌خواهیم انجام می‌دهند و این کار را بهتر و رادیکال‌تر از آنچه خودمان می‌توانستیم انجام دهیم، انجام می‌دهند."

علاوه بر دانشگاه‌ها، نخبگان خارجی یا کسانی که مشتاق آنها هستند، از طریق دوره‌های مختلف و برنامه‌های بازدید، در "ارزش‌های" آمریکایی غرق شده‌اند. یکی از این برنامه‌ها، IVLP (برنامه رهبری بازدیدکنندگان بین‌المللی) وزارت امور خارجه ایالات متحده است که صدها نفر از فارغ‌التحصیلان آن بعدها در کشورهای خود نخست وزیر یا رئیس جمهور شده‌اند. از فنلاند، این گروه شامل سائولی نینیسته، تاریا هالونن، یورکی کاتاینن، ماتی وانهانن، پاوو لیپونن، اسکو آهو، هری هولکری و آنلی یاتینماکی می‌شود.

 

یکی از رهبران فنلاندی که کاملاً غرق در «ارزش‌های آمریکایی» وارد صحنه سیاسی شد، الکساندر استاب است. او خودش در کتاب مصاحبه زندگینامه‌ای خود با عنوان «الکس» به تفصیل در مورد این فرآیند صحبت می‌کند. استاب در دوران دبیرستان به عنوان دانشجوی تبادلی در ایالات متحده آمریکا تحصیل کرد و در یک دانشگاه آمریکایی علوم اجتماعی خواند. او اذعان می‌کند که طرز تفکرش در اینجا آمریکایی‌تر شد. بعدها، استاب در دانشگاه اروپایی بروژ تحصیل کرد که زبان فرانسه را الزامی می‌دانست. در آنجا با یک آمریکایی به نام والری پلیم دوست شد. والری همیشه در امتحاناتش قبول می‌شد، حتی اگر خیلی خوب فرانسه صحبت نمی‌کرد. پلیم پس از پایان تحصیلاتش مدت زیادی با استاب در ارتباط بود. در سال ۲۰۰۳، مشخص شد که پلیم مأمور سیا بوده است.

 

پنج سال بعد، استاب هنوز وزیر امور خارجه فنلاندِ غیرمتعهد بود و در مذاکرات آتش‌بس و صلح برای جنگ گرجستان شرکت داشت. ظاهراً او در واقع نماینده ایالات متحده در مذاکرات بود، زیرا کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه ایالات متحده، حتی زمانی که استاب نامزد ریاست جمهوری بود، دائماً با او در تماس بود-حتی زمانیکه اودر ماراتن شهرهلسینکی شرکت کرده بود.

 

اتحاد جماهیر شوروی تلاش‌های مشابهی برای جذب نامزدهای ریاست جمهوری به "ارزش‌های" خود داشت. با این حال، این تلاش‌ها در مقایسه با تلاش‌های ایالات متحده بسیار متواضعانه بود و عمدتاً به اعضای احزاب کمونیست محدود می‌شد. رهبران جوان تقریباً از همه احزاب فنلاندی برای بازدید دعوت شده بودند، اما احتمالاً وظیفه آنها عمدتاً جدا کردن گندم از کاه بود: چه کسی آماده بود "آیین ناتو" آن زمان، یعنی چاپلوسی شوروی‌ها را صرف نظر از شرایط تکرار کند.

 

در سال ۱۹۷۷، من موفق شدم به چنین بازدیدی بروم، حتی با اینکه به سازمان جوانان هیچ حزبی تعلق نداشتم. هیئت ما در یک اردوگاه کار دانشجویی که در حال ساخت یک انبار غول پیکر در منطقه تولا بدون ابزاری بزرگتر از بیل بود، در حال ایجاد دوستی بود. من و دو سوسیال دموکرات وقتی جرات کردیم بپرسیم که چرا اقامت ما در اردوگاه ناگهان یک هفته تمدید شده است، از کاه جدا شدیم. رهبر هیئت، مارجو هیرسیماکی از حزب مرکز، رهبر زیرگروه ما از حزب ائتلاف ملی، و بسیاری دیگر از فنلاندی‌های حاضر در اردوگاه، عمیقاً از رفتار بد ما ابراز انزجار کردند. آنها ثابت کردند که دوستان خوبی برای شوروی هستند. هیرسیماکی به ویژه در این مورد خود را متمایز کرد، زیرا به سفارت شوروی در هلسینکی رفت تا از سوالات نامناسب ما عذرخواهی کند.

 

اگر اتحاد جماهیر شوروی فروپاشیده نبود، احتمالاً مهارت‌های آن در ادغام سیاستمداران فنلاندی توسعه می‌یافت. آنگاه مردان جوانی مانند استاب، که آرزوی شغلی در رهبری را داشتند، در «ارزش‌های» کاملاً متفاوتی غرق می‌شدند.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

1924 Carta de Robert Lansing Febrero de 1924    Carta del exsecretario de Estado de EUA, Robert Lansing, dirigida a William Randolph Hearst en relación a la campaña de su cadena de periódicos para poner en la presidencia de México a un estadounidense y terminar con la Revolución Mexicana que amenazaba los intereses de las grandes corporaciones norteamericanas, principalmente petroleras. "México es un país extraordinariamente fácil de dominar porque basta con controlar a un solo hombre: el presidente", escribe Lansing y congruentemente aconseja: "We must abandon the idea of installing an American citizen in the Mexican presidency, as that would only lead us, once again, to war. The solution requires more time: we must open the doors of our universities to young, ambitious Mexicans and make the effort to educate them in the American way of life, in our values, and in respect for the leadership of the United States. Mexico will need competent administrators, and over time, these young people will come to occupy important positions and will eventually take possession of the presidency itself. And without the United States having to spend a single cent or fire a single shot, they will do what we want, and do it better and more radically than we ourselves could have done. ROBERT LANSING, former Secretary of Estate under Woodrow Wilson, 1924." Fuente: Cockcroft James D. Mexico's Revolution Then and Now. Montly Review Press. New York. 2010. p. 77 TRADUCCION "Tenemos que abandonar la idea de poner en la Presidencia mexicana a un ciudadano americano, ya que eso conduciría otra vez a la guerra. La solución necesita de más tiempo: debemos abrirle a los jóvenes mexicanos ambiciosos las puertas de nuestras universidades y hacer el esfuerzo de educarlos en el modo de vida americano, en nuestros valores y en el respeto del liderazgo de Estados Unidos. México necesitará administradores competentes y con el tiempo, esos jóvenes llegarán a ocupar cargos importantes y eventualmente se adueñarán de la misma Presidencia. Y sin necesidad de que Estados Unidos gaste un centavo o dispare un tiro, harán lo que queramos, y lo harán mejor y más radicalmente que lo que nosotros mismos podríamos haberlo hecho”. Nota: Lansing renunció el 13 de febrero de 1920 al cargo de secretario de Estado del presidente Wilson que había venido ocupando desde el 24 de junio de 1915, para incorporarse a la Mexican Petroleum Company del magnate Edward Doheny.